Ik mis je

Emo ben ik zelden.
Verdrietig ook bijna nooit.

Maar fuck. Ik mis je..

Zo veel jaren contact.
Twee jaar close bij jou zijn.
In je armen in slaap vallen.
Je mooie gezicht aaien als ik naast je lag.
Verdrinken in je mooie blauwe ogen.
Niet genoeg krijgen van je eindeloze knuffels en kussen.
Genieten van elk moment samen.
Het horen van je stem en mezelf dolgelukkig voelen. Je naam op m’n scherm zien verschijnen en na 6 jaar nog steeds kriebels krijgen bij het zien van je foto’s. Mezelf weer waarderen, verzorgen.
Meisje meisje worden en beseffen dat ik daar wél mee weg kon komen.
Samen nieuwe dingen proberen.
Elkaar nieuwe dingen leren.
Openstaan voor elkaars meest onzinnige en awkward mededelingen.

Maar dan de tijd niet samen.
Je gebrekkige communicatieve vaardigheden.
Het feit dat je je totaal niet kunt inleven in iemand anders.
Je mega grote bindingsangst.
Het feit dat je jezelf niet schijnt te gunnen om gelukkig en afhankelijk te zijn van een ander, vertrouwen op een ander.
Je alles alleen meent te moeten doen.
Mijn stomme adhd hoofd dat gaat doordraaien bij stilte van jouw kant uit.
Mijn roerige verleden, en jouw simpele leventje.

Twee complete tegenpolen.

Maar toch.. Zo perfect samen. Zo gelukkig samen. Zo veel lol samen.

Maar we waren niet veel samen.

En dat heeft mij gebroken. Heeft óns gebroken.

Fuck.

Ik moest de knoop doorhakken. Ik kón niet meer. Ik moest voor mezelf kiezen.

Na een burn-out die nog lang niet hersteld is kan ik er geen energie zuigende dingen bij hebben die mijn hoofd uitputten. Ik moet duidelijkheid. Zekerheid. Geen “we zien wel hoe het loopt. Je weet hoe ik ben onder druk. Geef het de tijd”

Voor m’n gevoel heb ik geen tijd. Ik wil weten of wij wij zal worden, op een ander niveau dan we dat nu zijn. Ook al vond ik het heerlijk met je, en gruwel ik bij de gedachte aan een nieuwe kerel in mijn leven.

Ik wil geen ander.

Ik wil jou.

Maar dat gaat niet. Jij en ik kunnen niet zijn. En (dit gaat rijmen) dat doet me fucking veel pijn.

Ik mis je zo. Zo leeg zijn de dagen zonder jou. Geen stemgeluid. Geen foto’s. Geen kusjes. Geen knuffels. Geen smerig lachje als je me in de zeik nam. Bah.

Kon ik maar even terug naar toen het nog niet zo gecompliceerd was. En wij gewoon wij waren.

Voor mijn hoofd en de meningen van anderen en jouw bindingsangst een stempel drukten op ons.

Ik hou van je.

Doei.