Van alles En nog wat...

Er zit weer van alles in m’n hoofd hoor. Last van m’n hormonen ofzo en dan gaat die maalmolen weer aan.

Ik maak me zorgen over 101 dingen en ben het zo beu. Godzijdank heb ik medicatie want anders was ik doorgedraaid denk ik. ?

Twijfels of we bij m’n zoontje wel direct met medicatie moeten gaan starten. Er zijn ook nog andere mogelijkheden om die adhd te tackelen maar die zijn allemaal zo arbeidsintensief als ik het even kort door de bocht mag beschrijven. Heb ik daar wel het geduld en de energie voor. Kan hij er met z’n 7 jaar wel begrip voor opbrengen. Er bestaan speciale diëten die kunnen helpen. Maar volgens mijn eigen psych kan het wel een traject worden van een jaar om uit te vinden welk dieet echt bij hem past en ook het desgewenst effect heeft. Die druk en last komt er nog extra bij op mijn schouders. Wil ik dat wel? Trek ik dat wel? Ik loop al over zonder. Hij heeft er zelf al vrede mee dat hij pilletjes gaat krijgen. Misschien toch
maar starten met medicatie en over een tijdje kijken hoe of wat qua voedseleliminatie. Zo lastig, anderen hebben er gelijk een mening over. Meestal de mensen met kinderen zonder diagnose, zelf zonder diagnose, die met twee mensen een huishouden runnen en de opvoeding kunnen delen. Ik ben ook maar alleen. Moet roeien met de riemen die ik heb denk ik dan. Een beetje egoïstisch zijn in deze beslissing. Anders ga ik er zelf aan onderdoor vrees ik.

En dan nog het werk. De sollicitaties. Ik merk dat hoe meer afwijzingen ik krijg na een gesprek ik ook steeds minder gemotiveerd ben om verder te zoeken. Maar ik moet! Die ww is niks voor mij, ik kom elke maand geld tekort door een foutje van de boekhouder van mijn vorige werkgever en het water staat me bijna aan de lippen. Nou heb ik volgende week twee gesprekken gepland. Twee. Op dezelfde dag en op het zelfde tijdstip. Great. Een van de twee moet ik gaan verzetten. Een gesprek is in een sector waar ik niks mee heb, en het andere is bij een organisatie waar ik mega veel kan leren en die perfect aansluit op mijn opleiding. Bij die laatste is er sprake van twee gesprekken van een half uur / drie kwartier, met telkens die personen tegenover me. Hoezo overweldigend! In belang van de functie begrijp ik het wel maar please... give me a break. Krijg er nu al hartkloppingen van ??

En dan de studie. Deze week lukt het gewoon niet. Heb pas twee hoofdstukken gedaan op drie dagen tijd. De concentratie is weer helemaal weg. Niet fijn! M’n coach hangt in m’n nek. Het ingeplande examen is me al knipoogjes aant geven vanaf de kalender. Dit weekend ga ik flink aan de slag. Desnoods met een dubbele dosis ritalin. Ik MOET en ZAL dit gaan halen!

Ik typ dit nu ook uit studie ontwijkend gedrag. Misschien krijg ik wat voor elkaar als m’n hoofd niet meer zo vol zit. Ik ga het zo meemaken.

Verder ook wat positiefs.

M’n zoontje is al vier avonden tegen me aan in slaap gevallen tijdens het voorlezen. Helemaal tegen me aangekropen onder een dekentje. Ik kan daar zo immens van genieten ❤️

Gisteren had hij een breakdown. Als eerste reactie reageerde ik boos, tot ik aan mezelf dacht wanneer mijn planning last minute omgegooid wordt. Dan krijg ik ook kortsluiting. Dus naar z’n kamer gestuurd. Tablet, koekje en wat te drinken gebracht en binnen vijf minuten was hij weer gekalmeerd en na een half uur kwam hij weer bij me zitten. 1-0 voor Riley! Ik ga het wel ooit leren.

Ik ga overigens vanaf nu schrijven in LL. Dus mocht je me willen blijven volgen mag je me een berichtje sturen ?

Groetjes!