Ik mis je

Ik sta onder de douche, het warme water loopt via mijn lichaam naar beneden. Soms trekt iemand beneden de warme kraan open en wordt het water koud. Maar ik merk het amper.

Vanaf ons MSNgesprek, en zeker na het moment waarop we elkaar tegenkwamen op het station, zit je continu in mijn hoofd.
Je moeder is jarig vandaag. En ik was in de buurt. Had ik niet even moeten bellen? Had ik niet toch een kaartje moeten sturen? Wat wil ik nu?
Moet ik je vertellen dat ik je mis? Niet alleen de goede tijden die we samen hadden, maar ook jouw armen om in te liggen, de lieve dingen die je tegen me zei als we samen waren, onze liefde samen, onze toekomst samen? Het enige dat ik niet mis, is de manier waarop je met me om bent gegaan vlak voor het uit ging...
Maar ben je nu echt veranderd? Als we het opnieuw zouden proberen, zou het dan werken? Zou ik dan niet voor dezelfde dingen komen te staan?
Ik weet wel zeker dat ik eerder zou ingrijpen, dat ik veel minder zou tolereren. En dat dat tot meer discussies zou leiden, maar ook tot meer begrip en misschien meer liefde?

Die wal die tussen ons in staat, ook al staan we maar een paar cm van elkaar af. Die heb ik gemaakt. Door het uit te maken. Ik kon niet anders toen. Maar wat heb ik een hekel aan die doorzichtige muur. Wat heb ik daar een verschrikkelijke hekel aan.

Om het je niet moeilijk te maken, vertel ik het je niet. Omdat ik er zelf nog niet uit ben wat ik wil. Omdat ik er waarschijnlijk ook zelf niet uit zal komen.
Ik wil er niet 'doorheen'; ik wil niet 'door de zure appel heen bijten'. Die zure appel duurt nu al een maand of vier en ik begin hem echt flink zat te worden.

Ik mis je. Maar heb ik je niet geïdealiseerd? Ben ik niet zo simpel geweest om de nare dingen gewoon maar te 'vergeten'? We hebben zo verschrikkelijk veel mooie tijden meegemaakt. Maar ook onbegrip, woede en taferelen op het werk (wat dat betreft erg prettig dat ik daar niet meer kom).

Wat moet ik nu? Ik weet het niet. En als ik het al niet weet, weet niemand het. Ik schrijf niet om raad, ik schrijf voor mezelf, om het te ordenen. En misschien, heel misschien hoop ik wel dat jij het leest en weet hoe ik me voel. Egoïstisch, want ik weet dat het je ontzettend lastig zal maken. Nog steeds ken ik je door en door en wens ik je alleen maar alle goeds... Ruim twee jaar lief en leed gedeeld, en achteraf lijkt het veel te kort..