Ik roep, maar niemand hoort me...

Vandaag zouden de advo en de tegenpartij langskomen.... Ik was best zenwachtig... en wat ik al eerder schreef zat ik niet lekker in mijn vel de hele week....
De advo was er als eerst en kon ik nog de nota´s indienen die ik had uitgezocht voor hem...
Ik had het idee dat ze aapjes kwamen kijken....
Ik begon ook gelijk over het feit we die expertiseraportages niet hadden gelezen nog of iets... Die arts had een hele map vol met informatie en hij ging ook mijn foto´s opvragen allemaal ... dus alle conclusies van artsen zijn eigen conclusie en de foto bewijzen kon hij een eind conclusie maken.

Ik mocht hem nog niet zelf bekijken, want misschien zaten er wel schokkende dingen in.... Nou dat was ik wel gewend zei ik... nou nee hoor was nog niets zei hij.. hi hi kon nog erger... maar er stond in:

-Dat ik nooit meer van mijn Whiplash afkom..dat ik daar altijd belemmerigen in zal hebben in mijn verdere leven.
- Dat ik wel degelijke Door de aanrijding een fout heb gekregen in mijn rug op L4-L5 en SI gewricht (dat heeft nooit iemand willen zeggen omdat het niet om het ongeluk ging en om mijn rug... dat is ook wel waar....maar er moet wel wat erkend worden)

De rest weet ik nog niet, want ik krijg volgende week het rapport binnen.

We hadden eerlijk gezegd geen vertrouwen in de advocaat, want er kwamen ineens allemaal dingen op de tv waar het overging dat je als slachtoffer ontiegelijk in de maling genomen wordt.. en aangezien de advo en de tegenpartij elkaar goed kennen.. dachten we dat het fouten doel was.
Het gaat wel over mijn verdere toekomst waar over beslist moet worden.. Kan ik nog wel aan werken.... ofzo..
Hij begon ineens over het feit dat hij veel verder kijkt dan dat wij doen...
Hij had het over dat hij al nagedacht heeft of ik wel kinderen kan krijgen hoe ik dat nu met die rug enzo kan dragen... en verzorgen met mijn whiplash.. zo ook mijn moeder met haar kleinkinderen.. hoe moet ze ze optillen.... was wel ff slikken dat iemand anders dan ik er ook zo over heeft nagedacht.

Maar daar hebben we de advocaat voor zei hij.... hij denkt veel verder dan dat wij doen... En alles wat hij er uit haalt krijgt hij zoveel procent van....
dus doet nu wel zijn best voor mams en mij..... althans ziet er naar uit dat hij dat doet.

De vrouw van de tegenpartij is wel aardig.. maar vertrouw niemand... ze kunnen aardig in je gezicht doen, maar achteraf krijg je een steek.
Maar de sfeer was naderhand heel relaxed en hebben ook nog gelachen-...
maar ze kwamen niet zo heel lang voor mij aa het woord, maar hoorde wel dat zij heel goed moet gaan nadenken en bespreken hoe met mij verder... omdat het natuurlijk voor mij nog "veel erger is" dan een oudere persoon.... mijn hele leven staat nog voor de deur... met allemaal mooie dingen waarschijnlijk, maar zal niet makkelijk en zonder pijn gaan.
Daar moet allemaal financieel over nagedacht worden voor de rest van mijn leven.....

Voel me nog verdrietig als ik dat zo allemaal op schrijf..... De meid die ik was kan niet meer terug komen.... moet keuzes maken....
Zal met pijn leven.... ga ik daar mee dansen.... ga ik daar kinderen mee krijgen... ga ik daar mee werken....

Tuurlijk wil ik dat allemaal.... maar ben benieuwd hoe dat allemaal verloopt, snap je wat ik bedoel...?
Ik denk dat ik ga laten onderzoeken of ik nog wel kinderen kan krijgen door die klap.. want dat is ook nog de vraag... Iemand vroeg gister of ik dat wel wilde weten... tuurlijk wil ik dat.... wil gewoon weten waar ik aan toe ben....

Ze heeft genoeg info en de medische adviseur gaat nu bekijken wat en hoe nu verder......en er moet goed nagekeken worden voor mij zei ze...

De advocaat zei van je wist toch al dat er wat was... maar nu is het gelukkig allemaal erkend door de onafhankelijk expertise arts.... Ja dat is ook wel waar, maar dit erkend eindelijk mijn klachten snap je....
Al die jaren moet ik vechten voor het feit dat ik ECHT pijn had... en dat het ECHT allemaal niet ging en gaat....


Wil mijn verhaal kwijt, maar niemand luistert.. Ik roep, maar niemand hoort me... de tranen lopen over mijn wangen omdat ik het idee heb dat er helemaal niemand voor me is... geen zogenaamde vriend om even mijn verdriet bij kwijt te kunnen... geen hand die naar mij toereikt......
Ben alleen .... voel me alleen......

maar ja zal niet zo doen.... is nergens voor nodig toch????
heb het idee dat mensen me een zeikerd vinden.... misschien ben ik dat ook...