Ik weet alles nog.
Ik weet nog zo goed hoe hij zich gedroeg de dag nadat ik was aangekomen en hij weer aan me had gezeten.
Als ik eraan terug denk gaat er een stukje van mij dood.
Ik moest er nog een week blijven, een week bij hem, een week in angst, een week van afstand houden en onveilig voelen.
Ik was zo bang dat hij het weer ging gebeuren maar dat deed hij niet. De hele week niet.
Telkens als hij me aankeek, alsof er niks aan de hand was, alsof alles normaal was.
Diezelfde lach die ik altijd zo onschuldig had gevonden. Die lach die mij zo blij maakte.
Maar in die week was dat al een jaar niet meer.
Want dit was de 2e keer.
We gingen in het weekend maar Groningen op een camping. Mijn tante, mijn oom, mijn neef en mijn allerliefste nicht.
Leuk toch? Nee.
Want ik verstopte me steeds. Toen we uit eten gingen bleef hij me aankijken.
En ik deed alsof ik zo vrolijk was.
Het enige fijne aan die week was dat mijn tante me wou helpen van de depressie die zich heftig had ontwikkeld in het afgelopen jaar. En niemand wist waarom.
Alleen ik.
Ze nam me mee naar kinderboerderijen, want ik hou zoveel van dieren. Ze zijn als een troost voor me.
Het zijn fatsoenlijke wezens.
Maar dat heeft me er niet van weerhouden alles te onthouden.
Nee zeker niet, ik weet alles nog. Tot in de details.
Alles.
Als ik eraan terug denk gaat er een stukje van mij dood.
Ik moest er nog een week blijven, een week bij hem, een week in angst, een week van afstand houden en onveilig voelen.
Ik was zo bang dat hij het weer ging gebeuren maar dat deed hij niet. De hele week niet.
Telkens als hij me aankeek, alsof er niks aan de hand was, alsof alles normaal was.
Diezelfde lach die ik altijd zo onschuldig had gevonden. Die lach die mij zo blij maakte.
Maar in die week was dat al een jaar niet meer.
Want dit was de 2e keer.
We gingen in het weekend maar Groningen op een camping. Mijn tante, mijn oom, mijn neef en mijn allerliefste nicht.
Leuk toch? Nee.
Want ik verstopte me steeds. Toen we uit eten gingen bleef hij me aankijken.
En ik deed alsof ik zo vrolijk was.
Het enige fijne aan die week was dat mijn tante me wou helpen van de depressie die zich heftig had ontwikkeld in het afgelopen jaar. En niemand wist waarom.
Alleen ik.
Ze nam me mee naar kinderboerderijen, want ik hou zoveel van dieren. Ze zijn als een troost voor me.
Het zijn fatsoenlijke wezens.
Maar dat heeft me er niet van weerhouden alles te onthouden.
Nee zeker niet, ik weet alles nog. Tot in de details.
Alles.
16 sep 2012 - bewerkt op 16 sep 2012
- meld ongepast verhaal
-
Quinoa
maandag 17 september 2012 13:39
Natùùrlijk onthoud je zoiets... dat is voor de rest van je leven
Ik vind het wel vreselijk voor je dat het nog niet opgehouden is... is er iemand waarbij je het gevoel hebt dat je erover zou kunnen praten?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 jun 2012 Iemand hetzelfde? ( 3 )
- O 04 jun 2012 Slecht geslapen.
- O 03 jun 2012 Mama, alweer.. ( 3 )
- O 03 jun 2012 Droom ( 1 )
- O 02 jun 2012 Pijn
- O 01 jun 2012 Gezellig
- O 01 jun 2012 Vandaag.
- O 31 mei 2012 Gek. ( 5 )
- O 30 mei 2012 Ik voel me.. ( 1 )
- O 27 mei 2012 Wat mama zei. ( 4 )
- O 27 mei 2012 Het is weer zover. ( 1 )
- O 26 mei 2012 Opa. ( 2 )
- O 26 mei 2012 Helemaal niemand ( 3 )
- O 20 mei 2012 Heeft het een naam? ( 4 )
- O 20 mei 2012 Geen titel.. ( 1 )