Illusie.
Ik lach naar mezelf. Nee, ik lach om mezelf. Ik heb zolang op je gewacht, maar je bleef in rondjes om mij heen lopen. Ik stak meerdere malen mijn armen naar je uit, je gaf geen kick. Toch bleef ik hopen, hopen dat je ooit zou stoppen met rennen en in mijn armen zou schuilen. Misschien wel huilend, om te vertellen dat je toch van mij hield. Misschien wel kwaad, dat ik weg moest gaan, omdat het toch geen zin meer had. En misschien, heel misschien zelfs wel gelukkig. Een glimlach om jouw mond. Gewoon, omdat ik er was. Ik wist dat ik naïef bezig was, ik was er alleen blind voor. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, maar ik keek eroverheen. Zoals de tranen, die ontelbaar vaak langs mijn wangen zijn gestroomd. De woorden, die ontelbaar vaak over mijn lippen zijn gefluisterd. Mijn handen, die ontbelbaar vaak over jouw gezicht streelde. En jij, die in je eigen wereldje.. ofnee, ik was in mijn eigen wereldje. In feite was jij er allang niet meer. Je liep rondjes, rondjes in mijn gedachten. Je liet voetsporen achter op een vertrapt, bloedend hart. Je was slechts een illusie, een verbeelding van wat je was. En omdat ik zo graag wilde geloven dat je er echt nog was, liet ik me vallen in je armen .. en belandde op de grond.
Jongbloed*, vrouw, 30 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende