'Inleiding', mijn zelfverwonding

Heey,

Zoals ik dus al zei ga ik hier vooral praten over mijn zelfverwonding...
Oke.. Ik denk dat we eerst naar het begin moeten voordat jullie mij zouden kunnen begrijpen
Ik denk dat mijn eerste dus ook het langste verhaal word xp

Heel naar het begin kan ik ook niet gaan.. Ik weet zelf eigenlijk ook niet echt waar het begin is..
Dus zal ik maar beginnen waar dat het een soort van mis gelopen is..

We gaan twee jaar terug.. Toen ik in het 2de middelbaar zat.. Toen deed ik al 2 jaar aan zelfverwonding.
In feite was het al langer want in de lagere school sloeg ik me vaak blauwe plekken en krabte met mijn nagels tot het bloede. Ik had het aan een 2 erg goede vriendinnen vertelt dat ik het deed.
Na een tijdje werden ze erg ongerust en stapten samen naar een leerkracht om te vragen wat ze moesten doen. Ik vond dit super erg,maar nu ik er aan terug denk vind ik het erg lief van hun.
Daarna moest ik naar de leerlingbegeleider, samen met mijn vriendin. Dit was een eenmalig gesprek waar ik dus niets aan had.. En ik deed het gewoon verder.
Dat jaar was het ergste van al. Ik sneed me overal,op mijn benen,armen,buik,voeten,.. Dus echt overal..
Maar natuurlijk het leven ging verder,school ging verder en dus ook de turnlessen.. Maar na een tijdje viel het op dat ik niet meer mee turnde.. En mijn leugens waren op.. Mijn turn kleren liggen nog in de was,ben ze vergeten,heb buikpijn. Dus daarom moest ik het vertellen aan mijn turn leerkracht.
Die vertelde mij dat mijn titularis hier ook van moest weten.. Dat vond ik super erg,maar aan de ene kant ook goed want ja.. Ik ging hulp krijgen en alles ging worden opgelost.

Maar het was valse hoop. Er werd niets meer over gezegd.. Niet door mijn titularis en ook niet door mijn turn leerkracht.. Dus was ik weer opnieuw bij nul.. En ging mijn leven gewoon verder en snee ik gewoon verder..

Het derde middelbaar ging erg goed. Ik snee me minder en niemand kwam het te weten.
Het vierde.. Het afgelopen jaar dus was een ramp. Het heeft men leven een soort van 'verandert'.
Er waren al meer mensen die het wisten maar dat vond ik niet zo erg. Want ik kreeg erg veel steun van hen. Maar toen kwam die ene turnles ik snee me op minder zichtbare plaatsen daarom turnde ik altijd mee.
Ik kwam samen met mijn vriendin en vriend uit de kleedkamers en zagen dat we nog vroeg waren. We gingen met zen drieën op een bank zitten die tegen de muur stond. Onze leerkracht waar we redelijk goed mee overeen kwamen. Aleja het was vooral mijn vriendin die altijd met hem praatte. Dus toen we daar zaten te praten kwam hij opeens naast me zitten. Niets abnormaal ofzo maar ik wist dat hij het 'verse' litteken op mijn been kon zien. Dus ik met mijn domme kop leg mijn hand erop. Wat al redelijk 'verdacht' is... Ik was een soort van vergeten dat ik mijn hand er moest opleggen toen we in een gesprek kwamen met zen vieren. Toen mijn vrienden die aan de rechtse kant van me zaten een beetje met zen tweeen aan het praten waren zei mijn leerkracht opeens hé wat is dat? Ik keek naar hem en zag dat hij wees naar mijn been. Ik was erg geschrokken en ik probeerde een excuus te vinden. Maar ik vond geen en toen zei ik maar gewoon.. Ik zat echt te hopen dat hij erover ging stoppen maar dat deed hij niet
Hij wees naar mijn arm en zei "en dit, vanwaar komt dit dan' Ik zat daar maar, ik wist totaal niet wat ik moest antwoorden :s Toen vroeg hij "Heb je dit zelf gedaan ?" Toen sloeg ik in paniek..
Ik stond op en liep weg.. Terug naar de kleedkamers naar mijn vriendinnen. Ik zei niets want ik kreeg er ook gewoon niets uit. Ik was zelf aan het trillen.
Toen begon de les. Ik probeerde erg normaal te doen. Ik weet niet waarom maar de leerkracht zei opeens dat we mochten kiezen wat je deed. Dus ja iedereen begon dingen uit te halen.
Ik had er echt geen zin in en zette me op de grond. Maar ja mijn vriendin die ook op de bank zat zei "Ale kom we gaan iets doen" Ik weet dat ze het goed bedoelde. Ze wou me gewoon wat opbeuren

Toen we aan het wandelen waren kwamen we de leerkracht tegen. Hij begon weer met zijn vragen. "Waarom doe je dit,..." Ik zei niets enkel dat hij moest zwijgen... en ik liep verder met mijn vriendin.
Na een tijdje was ik het beu en zette me neer en praatte wat met twee vriendinnen de het wisten.. Toen hij er opeens bij kwam zitten.. Ik was echt bijna gaan wenen
Hij zei me dat ik niet de enige was. Dat hij al in het verleden ook al meisjes had gezien die het deden. En dat ik wilde ik eens mocht praten met hem.
Ik vroeg hem enkel of hij zou zwijgen, hij zei dat dit niet kon. Ik vond dat zo erg ik dacht dat hij het ging zeggen. Hij zei dat het echt moest dusja ik moest mij er maar bij neerleggen.. Hij vertelde het tegen de leerling begeleider..
Ik 'moest' een paar keer gaan praten. Ze 'verplichte' me om het tegen mijn ouders te zeggen. Dat vond ik echt zo erg.

Ik schreef dus een super lange brief naar mijn ouders dat ik mezelf sneed enzo.. Ze zeiden dat we er wel samen uit gingen komen.. Maar ja.. In het begin moest ik naar een psycholoog. Maar ik kon er niets tegen zeggen.. Dus ik stopte de gesprekken..
Mijn ouders die nog steeds dachten dat ik was gestopt zeiden dan dat het goed was. Maar ja na een tijdje zag mijn mama een 'vers' litteken en moet ik nu naar een andere psycholoog..
Daar kan ik nog steeds niets tegen zeggen.. Die denkt zelf net als mijn ouders dat ik het niet meer doe...

Dusja nu weet je zo wat er het afgelopen jaar is gebeurd..
Als je dit verhaal helemaal gelezen hebt verdien je echt een applaus 'klapklap' haha

Ik zal proberen om hier zoveel mogelijk te posten over wat er nu allemaal gebeurd in mijn leventje.. Misschien dat ik zo ook een beetje kan vinden waarom ik het doe enzo.. Maar ik wil jullie ook aantonen dat snijden niet helpt. En het is zeker mijn bedoeling niet om er reclame voor te maken. Echt niet, ik zeg het jullie begin er nooit aan!! Het is een verslaving en het is erg.. Ook al zal ik dit aan niemand toegeven..

Groetjes, JustBeMe

PS: Sorry voor de vele foutjes xp