instorten

laatst had ik een raar briefje aan mijn deur, naja zij die toen gelezen hebben weten wel hoe of wat.
dat toonde mijn instabiele karakter en mijn angsten.

net was mijn moeder langs geweest, beetje boos en ongerust, er had namelijk een deurwaarder de moeite gedaan haar te bellen om zo via haar mij te bereiken...

of die twee verband hebben briefje en telefoontje geen idee.
maar ze kwam hier en we kregen een discussie over mijn leven, en nee mijn leven is niet zo glorieus en mooi, saai en slecht gemanaged dat eerder.

we kregen een discussie over mijn financieen en waar ik nu eigelijk van leefde de laatste maanden.
en ik vertelde gewoon hoe het zat, ik leef van die twintig eu die je me toe stopt en soms van vrienden die iets brengen aan eten en of me ff uit de deur trekken om gezellig te doen.

ze schrok hier wel van, want ff berekenen dat is misshien iets als 100 eu in de maand ? geenn lasten betalen dus schuld op hopend.

ik vertelde haar dat ik best wel wilde maar dat het geen zin had,
het heeft voor mij persoonlijk geen enkel nut meer, ik ben in de staat van zelfdestructie door bankroet, en maatschappelijke vernedering. te lui en te moe om maar iets te doen aan mijn situatie, er zijn belangrijkere dingen in de wereld dan mijn leventje.

zij was het hier duidelijk niet mee eens, en ik vertelde haar dat ik al jaren niet in staat ben mijn financieen te managen en dat ik er of geen zin in heb of gewoon te bang voor ben, (ja ik ben bang voor geld en de verantwoordelijkheden van geld)
en dus moest ik ergens ook uitleggen waarom en hoe dat komt.
dit was wel ff zwaar want ik wilde het niet en ik wil mijn moeder die last niet laten dragen.

maar mensen die mij kennen weten dat ik veel uitwijd over dingen, nu ook en iedere keer moest ik dus de link naar mijn leven geven, en er ontstond dus een patroon een beeld van mijn wereld en mijn visie.
en de daarbij onmogelijke positie waarin ik mij bevind.

kort gezegd is de woede en de angst die ik uit gericht op geld en mijn financiele doen en laten en mijn verantwoordelijkheden verzaak uit puberaal gedrag en frustraties, frustraties die ik anders op mijn familie zou uiten, en dat ik dat dus niet wil doen, en niet op mijn mede mens wil uiten, omdat ik mezelf van uit het beeld van vroeger (klein kind zijn) geweldadig word.
dus mijn geweld gebeurt nu in mijn financieen, omdat ik daar geen emotionele schade mee aan richt bij mijn doelwit.
maar wel bij mijn moeder .... indirect.

ik heb niet meer de wil en de lust voor het leven van mezelf,
dus wat zal t mij zijn als er een deurwaarder komt ?
ik ben toch al verloren.
mijn moeder was het er niet mee eens,
dus ik duidelijk maken dat ik niet meer vaak buiten kom, niet met familie om ga en vele dingen schuw omdat ik niet met mensen kan dealen, omdat die geen verantwoordelijkheid nemen voor de toekomst.
geen verantwoordelijkheid nemen voor de mede mens.
ze vond dit hard dus moest ik weer vervallen in voorbeelden.

ondertussen was ik al gebroken en was ik al aan het janken van ellende,
*nu bijna weer*

any way,
fuck it...
laat maar