Vooropgesteld ; ik gun iedereen z'n geloof. Echt. Zolang ze me maar niet proberen te bekeren.
Maar wat ik echt schijtirritant vind, zijn sporters die, voor de wedstrijd, uitgebreid gaan staan bidden en wijzen naar de hemel..
Zoals Chad Hedrick bijvoorbeeld. Deed eerst alles wat God verboden heeft en is nu, all of a sudden, vreselijk gelovig. Prima, als hij zich daar goed bij voelt. Blij voor hem dan.
Maar nu staat hij bij de startlijn..wijst naar boven [Daar zit een dak, zei 1 van de commentatoren nog snedig], daarmee blijkbaar rekenend op hulp van boven.
Alsof God niks anders te doen zou hebben dan een Amerikaans schaatsertje een duwtje geven als 'ie moe is. Aardbevingen, overstromingen, mensen in nood..
Sorry, moet allemaal even wachten tot Chad zijn 5 kilometer heeft gereden..
Die heeft mijn hulp harder nodig hoorde ik net..
Doe dat gebedje gewoon in de kleedkamer of zo..Moet dat zo demonstratief?
Ik denk zelf dat het zuiverder is, als je het lekker voor jezelf houd.
Dit doet me meer denken aan ; kijk es hoe goed ik tegenwoordig ben? Ik geloof!
Al is het wel zo dat ze gisteren opeens Nederland versloegen..
Nee, lag niet aan eventuele hulp van boven..
Meer aan de wanprestatie van die Nederlandse jongens..
Dat
geloof ik eerder..