is dit normaal?

ik ben dus gisteren met J weggeweest....
We hadden aan mijn bushalt afgesproken. Zoals steeds kwam de vraag "wat gaan we doen?"
ik had wel een ideetje. Eerst caféke doen, derna wat poolen en derna mijn verhaal doen...
Dus zijn we eerst caféke gaan doen. Lekker fijn... hebben we gebabbeld over koetjes en kalfjes, maa rik had t gevoel dat hij nogal zenuwachtig was. En toen k hem vroeg of ie zenuwachtig was, ontkende hij dat meteen, dus ik nam dat maar aan. Toen ik er genoeg van had om daar te zitten, zijn we gaan zien of ze een film speelden. We waren t elaat voor de voorstelling van 20u. dan maar naar Quick geweest, J had nog niet gegeten. En derna zijn we gaan poolen. Dat was feitelijk wel fijn. Het lukte me redelijk om de ballen erin te spelen. J nam me af en toe goed vast, vind ik steeds zalig. Zo dicht tegen elkaar aan staan, zijn mond een paar milimeter van de mijne verwijderd en toch niets doen... dat drijft de spanning op. En is geeft wel een speciaal gevoel. En dat hij steeds aan mijn "gevoelige" plekken (mijn zij, bovenbeen) komt, is ok steeds fantastisch. Dus tot nu toe een zeer geslaagde avond.
Vervolgens zijn we naar zijn thuis gegaan, wat tv gaan kijken. Samen in zetel zitten, hij in mijn armen, dicht bij elkaar, zaaaaalig... zonder dat het verder moet gaan. Verder nog wat geknuffeld, tot ie aan mij vroeg "je moest me nog iets zeggen?" Daar ging mijn stemming. tuurlijk moest ik hem iets zeggen, maar dat ging ik toch niet meer doen om 12u s nachts . Ikwas eenbeetje in de war, zo van, moet ik dat nu nog gaan zeggen? Ik moet dadelijk naar huis! En ja ik kan mijn ding toch nie tin 5min gaan vertellen. Dus ik zei dan maar "liever nu niet". Keek ie me aan met zijn puppie-ogen, ik was zo aan het wegsmelten. Hij zei even niets om me rustig de kans te geven om er toch iets over te zeggen. Maar ik bleef bij mijn besluit om NOG niets te zeggen. Ikhad blijkbaar wel al laten blijken dat t niet zo gemakkelijk is voor mij om erover te pratenen dat wat ik wilde zeggen ook niet zo erg positief was. Ikheb hem wel inde war gebracht. Hij had tot nu toe nog niets door hoe dat ik mij voelde. Mja wel logisch, als ik er niets over zeg, hij kan t ook niet ruiken dat er iets mis is eh
Hijheeft me dan naar huis gebracht. Nog even gezellig in zijn aoto blijven zitten. Lippen die elkaar kruisen, zijn adem voelen, zo dicht bij hem zijn en toch weer niet. Zaaalig gevoel waar ik nooit spijt van ga krijgen. NOOIT!
Kusje half op de mond gegeven en doorgegaan.

dat was mijn avond.
Een geslaagde avond. De genegenheid en affectie die ik wilde, heb ik (zomarar) gekregen en ik aan hem... volgens mij vullen we gewoon elkaars gemis aan. OOk al gebeurt er niets....

is er hier misschieneen psychologe aanwezig? Die me alsjeblieft kan zeggen wat er hier aan de hand is? Is dit normaal?

Saar