J's msnding

Ben ik eindelijk, na jaren weer bij mijn opa en oma geweest zondag... Geen uitermate leuke ervaring, maar toch ben ik tenminste gegaan.... Schrijft J. in dr msn space, dat mijn opa en oma andere favoriete kleinkinderen hebben. En dat ze weten dat zij onze enige overgebleven grootouders zijn. Dat "wij" vroeger onze andere oma als favoriete oma hadden, en zij andere favoriete kleinkinderen hebben.

Reeel gezien, heb ik mijn opa en oma nauwelijks gesproken zaterdag. Nog reeeler is, dat ze het te druk hadden met andere mensen. Maar het lulligste is toch wel dat J. weer tussen ons in stond. J. aan het commanderen, over mij heen bleren, de aandacht opeisen. Misschien is het al die jaren al wel zo geweest.

Feitelijk, ik had niet zo zeer een favoriete oma, ik had een oma dichtbij, en 1 ver weg. Ik geloof ook niet dat mijn opa en oma favoriete kleinkinderen hebben, ze hebben kleinkinderen dichtbij en verder weg. Wat ik wel geloof, is dat J. niet 1 van de favoriete kleinkinderen is. Met haar 25 jaar is ze nog steeds echt een kind, wat schreeuwt om aandacht.

Hierom was ik dus boos toen ik J's msnding las. Ik ben wel een leuk kleinkind, dat kan ik zijn ook, wanneer er geen J. tussen mij en anderen in staat.

Onder meer hierover was ik dus boos. Maar ook over alle stukjes die over mijn overleden oma gaan. J. lijkt er in te blijven hangen, zo lang mogelijk voelen dat ze weg is, en alle rare dingen die ze doet schuift ze hier op af. Ik mis mijn oma ook, maar ik kan niet sjaggerijnig blijven, kan het niet blijven zeggen, en kan er niet boos om zijn. Omdat oma toch al weg is. Waarom kan zij dat dan niet?? Tuurlijk, ik wil niet dat het vergeten word.... Maar gebruik het niet als lam excuus om je slecht tegenover anderen te gedragen!

Stukjes die ik bij haar lees over gepest zijn op school, en hoe dat voor haar was.. Maar dat anderen het slechter hebben...... Ik walg daarvan, ze heeft mijn leven OOK tot een hel gemaakt, met hetzelfde gedrag als dat ze nu weer heeft....

Daarom ben ik boos, dat anderen in hun verdriet blijven hangen en het uitbuiten, waardoor er geen plaats meer is voor MIJN verdriet.