Januari

Het is echt al wel een hele tijd geleden dat ik geschreven heb. Ik vind van mezelf dat ik meer zou moeten schriijven omdat het goed is voor me. Toch komt het er op de één op andere manier niet van of ik neem er de tijd niet voor.

Het gaat wel oke hier. We hebben niet zo heel leuke feestdagen achter de rug. T. had bij kerst 3 dagen 40 graden koorts, echt heel zielig en het duurde nog een week voordat hij opgeknapt was. P. voelde zich ook niet zo lekker. Oud&Nieuw hebben we met vrienden gevierd, voor het eerst in jaren. Eerste en laatste keer voor de komende jaren denk ik. Dit soort feestdagen kun je beter vieren met vrienden als je zeker weet dat je overeenkomt in hoe je het gaat vieren.
Voor ons is het echt een feest dat draait om gezelligheid, verbinding en warmte. Bij hun draaide het wel om gezelligheid maar vooral veel oppervlakkigheid, we aten apart omdat de afhaal onze maaltijden op verschillende tijden klaar had. Tegen de tijd dat wij aten zaten zij op de bank. De tv stond de hele avond schreeuwend hard en van een goed gesprek kwam het niet want hij zat om de haverklap op zijn telefoon.
Wat ook echt wel een domper op de avond legde was deze situatie: eind november vroegen mijn schoonouders of we samen een weekje vakantie wilden doen. Dat hebben wij teruggeschroefd naar een weekend (lieve mensen maar een week is te lang) met veel pijn en moeite heb ik iets gevonden. Als je met een invalide, een peuter en een hond gaat zijn dingen heel moeilijk te boeken. Uiteindelijk bedacht dat we de hond niet meenamen en gevraagd of hij bij die vrienden mocht komen logeren. Dat was geen probleem, vonden ze kei leuk en alles was goed. Daarop heb ik het weekend geboekt.
Bij oud&nieuw bracht ik dit ter sprake, dat ik het fijn vond dat dat kon. Wat blijkt? Ze hebben er iets overheen geboekt!! Precies dat weekend.. ze was het vergeten (overigens niet de eerste keer dat ze een afspraak vergeet) en dat kan niet verzet worden.
Ik heb wekenlang alles zitten zoeken en bekijken, overleggen, enz enz, eindelijk een oplossing voor de hond en om die reden dat weekend geboekt en hoppa... nu kan hij niet komen.
Ze voelde zich er super lullig over en bood aan om de hond mee te nemen, in het vliegtuig, vaccinaties betalen enz en dat weekend bij zich te houden. Ze bood de buurvrouw aan. Maar ik ga mijn hond niet bij een wildvreemde zetten en ik ga hem zeker niet extra vaccinaties laten nemen en een vliegreis.
Het punt van dit verhaal is natuurlijk niet de hond, ook al is dit ontzettend lastig en heb ik nog geen oplossing gevonden, maar het verliezen van vertrouwen. Aangezien dit niet de eerste of tweede keer is dat ze zo omgaat met afspraken maken en houden. Vanochtend zag ik haar weer voor het eerst sinds die avond en ondanks dat het gezellig is merk ik dat er echt wel wat veranderd is. Hopelijk komt dat nog terug, ik heb geen zin in nog een oppervlakkige vriendschap erbij. Daar heb ik er genoeg van.

Ondertussen zijn we ook al een aantal keer naar relatietherapie geweest en dat brengt ons niet wat we hoopten. De eerste afspraken waren veelbelovend en voelden goed maar daarna kakte het in. De therapeute blijft vragen of er geen grote dingen zijn, zoals vreemdgaan, mishandeling, alcoholgebruik enz. Ik krijg het idee dat mensen alleen maar in relatietherapie gaan met zulke 'grote' dingen, in ieder geval bij haar dan. Terwijl geen verbinding voelen en problemen hebben met communicatie voor ons heel groot is. Dat hebben we ook aangegeven, ze doet daar niks mee. Voor de afspraak in december hadden we best een paar aardig leuke weken. Zij vroeg hoe het gegaan was, wij geven aan dat we best redelijke weken achter de rug hebben waarop zij zegt: en jullie besloten toch nog te komen???? Waarop P. zegt: ehhh ja met 3 goeie weken zijn we nog niet uit de cirkel toch? De laatste 20 minuten hebben we over koetjes en kalfjes gepraat. Dat vind ik dan gewoon zonde. Ik (wij) willen investeren in onze relatie, wij vinden dat het niet goed gaat en dat we kwetsbaar zijn als stel, geen goede basis en als je dan iemand hebt die niet weet wat ze daarmee aanmoet dan is het gewoon geld over de balk gooien en hopen dat het goed komt.
We hebben dus nu besloten om met haar te stoppen en samen naar de therapeut te gaan waar ik mijn intake voor contextuele therapie heb gedaan. En dan maar weer overnieuw beginnen.

Met T. gaat het goed. Hij gaat nu met plezier twee ochtenden naar de school. Hij groeit als kool en trekt minder naar mij toe. Dat is wel even wennen. Heel goed voor hem en P. maar ik heb er dan weer een beetje moeite mee. Het is ook nooit goed.. de ene kant is teveel en de andere te weinig .

Met mijn moeder heb ik sinds eind november zo goed als geen contact meer. We hebben ontzettende ruzie gehad over de telefoon omdat ik mezelf niet meer kon inhouden en niet meer de volwassene kon zijn. Ik heb er alles uitgegooid wat me dwars zat en daar reageerde ze niet heel prettig op. Veel dingen waren gewoonweg niet gebeurd, wist ze niks van, was niet zo, ik moest ophouden, ik deed moeilijk, daar wilde ze het niet over hebben enz. Hetgeen wat mij het allermeeste pijn deed was dat ze zei dat ik er niet geweest ben tijdens het ziekbed van mijn vader en erna. Terwijl ik met hand en tand gevochten heb om er te mogen zijn en iets te mogen betekenen.
Het gesprek eindigde met het feit dat ik nu, met dit gesprek, haar aanstaande reis naar America verpestte en toen hing ze op. Sindsdien heb ik haar niet meer gesproken. Ik heb haar gelukkig nieuwjaar geappt, sterkte op de sterfdag van mijn vader en that's it. Ik ben zo klaar met al dat gedoe, met al die negativiteit in mijn leven. Je voegt wat toe of niet, zo niet... rot maar op. Ik kan er niet aan doen dat zij geen deel van ons leven wilt zijn, het enige wat ik kan doen is mezelf en mijn gezin beschermen.
Ik zou best contact met haar willen maar niet zo en niet op haar voorwaarden. Ze mag best deel uit maken van ons leven maar niet op deze manier.

Dus, zo gaat het nu. Voor de rest hebben we genoten en genieten we van de sneeuw, van mij mag er nog veel meer vallen. Heb ik een onstoken schouder, word je niet echt vrolijk van kan ik vertellen en mag ik morgen eindelijk gaan happen voor mijn nieuwe gebit! Gaat het super goed met B de hond, wat een energie bal is een eenjarige hond! en gaat het met de kipjes ook nog steeds prima. Afgelopen weekend hebben we samen wat klusjes gedaan in huis, dingen ophangen, haakje, schilderijtje, plankje enz. wat een gezellig weekend opleverde.

Ik mis T. ontzettend als hij naar school is maar alleen tijd is ook wel heel fijn. Ik zie nu alvast op tegen het volgende schooljaar want dan moet hij voor het eggie naar school! Wat ga ik dan doen met mijn tijd?

In december heb ik wel even een moeilijke tijd gehad. Alles van het ziekbed en dood van vader passeerde de review. 1 Jaar geleden alweer. Dat en alle rotzooi er omheen zorgde ervoor dat ik mezelf voorbij liep, mijn oefeningen vergat om bij mezelf te blijven en binnen de korste keren op de bank belandde. Gelukkig gaat het nu weer wat beter, ik moet mezelf eraan blijven herinneren dat ik stil moet staan bij wat ik voel en waar ik doorheen ga. Niet te veel hooi op mijn vork nemen, rekening houden met mijn hoogsensitief zijn. Dan lukt het allemaal wel. Maar oude patronen zijn moeilijk te doorbreken en je valt ook zo snel weer terug naar waar je vandaan komt. Toch met vallen en opstaan ga ik door en ik hoop dat ik het op een gegeven moment gewoon goed onder de knie heb.

-x-