Tijd

Tijd gaat snel, elke keer verrast het me weer hoe snel. Januari is de laatste keer dat ik geschreven heb.

Ondertussen zitten P. en ik in relatietherapie. We hebben een fantastische therapeute, die ons beiden begrijpt en waarbij het draait om verbinding en het terug vinden van elkaar.
Het heeft al wat vruchten afgeworpen een aantal fijne momenten. En een fijne vakantie met z'n drietjes.

T. is een echte kleuter aan het worden. Dwars als pokkehout en lief tegelijk. Nog een maand en dan mag hij naar school. De laatste weken van de vakantie zijn moeilijk, veel strijd en elke keer opnieuw kijken waar de grenzen liggen. Het kost mij al mijn energie om rustig te blijven, wat soms natuurlijk ook gewoon niet lukt. Iedereen zegt dat deze leeftijd een moeilijke fase is, dat geloven we dan maar.

De laatste weken voel ik mezelf ook best verdrietig. Er veranderd veel in mijn leven met dat T straks naar school gaat. De bubbel van mama en T gaat voorbij. Het hoort ook zo en hij is er ook echt aan toe om zijn wereld te gaan vergroten en meer eigen verantwoordelijkheid te hebben. Daar ben ik reuze trots op maar de andere kant maakt het mij verdrietig, kan hij nog maar een tijdje zo blijven. Zo onschuldig, zo open.
Verdrietig omdat mijn "werk" de deur uit gaat.. veel mensen zeggen: dan heb je eindelijk meer tijd voor jezelf! Dat is aan de ene kant wel fijn, het hoeft alleen geen 5 dagen te zijn!
Wat ga ik doen met al die tijd elke dag? Ik zal in ieder geval tijd hebben om eindelijk het huis op te ruimen haha.

Wat mij ook veel verdriet geeft is het contact of liever gezegd geen contact met mijn moeder. Het is een tijdje goed gegaan, beetje appen, fotootje sturen, eens een keertje langs gaan. Het ging redelijk goed. Ik was best tevreden met hoe het ging. Maar blijkbaar is het voor haar onmogelijk om een individuele relatie met mij te hebben en kan ze alleen een relatie hebben als ik door één deur kan met mijn broer en zus. Wat voorlopig (lees jaren) niet gaat gebeuren, daarvoor is er gewoon teveel gebeurd.
Dus dan houdt het op. Ik vind het belachelijk, is het niet belangrijker om eerst eens even individueel aan een relatie te werken, zodat je iig weer bij elkaar over de vloer kunt komen en dan pas de rest.
Nee ze gaat bij niemand meer op bezoek want ze behandeld ieder kind hetzelfde.. maar ze zit wel elke zondag bij die zus op de bank en regelmatig bij die broer. Dat telt natuurlijk niet want die hebben hun hele leven voor haar opzij gezet, heel gezond!

Dus... vandaar veel verdriet..

Buitenom dat gaat het best oké. Ik doe mijn ding, P doet zijn ding, we werken aan onze relatie en zijn een fijn gezinnetje met T. En die dingen zijn dan toch wel het belangrijkste!

-x-