Vrijdag

Vandaag had ik een individuele afspraak bij de relatietherapeut. P. heeft die 2 weken geleden gehad. Het is een aardig mens die goeie vragen stelt. Dat kan ik wel waarderen in een therapeut. Meer dan de vraag: wie ben je en waar kom je vandaan. Dat is zo random en kan zoveel ruis geven in een therapie. Meestal wil zo iemand ook je hele levensverhaal weten en voor haar was het genoeg om te weten dat ik onveilig gehecht ben. Ze stelde er nog wel vragen over maar we gingen er niet dieper op in. Dat vond ik wel fijn, ik daar ook niet voor individuele therapie.
Ze vond me een sterke vrouw, iemand die wist wat ze wel en niet wilde. Die zichzelf ontwikkeld had, problemen overwonnen heeft en ondanks mijn herkomst toch positief ben gebleven.
Ook al voelt het vaak niet zo voor mij, het voelt wel fijn dat het gezegd wordt.

Ik ben heel benieuwd naar de therapie. Het enige waar ik echt bang voor ben is dat ik dingen wil in deze relatie die gewoon niet mogelijk zijn. Dat ik dingen wil die er gewoon niet inzitten bij P. Je kunt altijd werken aan jezelf maar sommige dingen heb je niet en ga je nooit krijgen.
Ze vond dat hij qua verantwoording een vrij makkelijk leven heeft gehad, hij is eigenlijk ook nog nooit verantwoordelijk geweest voor iemand anders. Heeft nog nooit hoeven zorgen voor anderen, anderen zijn nooit zijn verantwoordelijkheid geweest. Ze denk dat hij na de geboorte van T. en met mijn postnatale depressie wakker is geschud, zo van: wacht even, hier ben ik verantwoordelijk voor en vervolgens niet wist wat hij er mee aan moest. Dat P. door mijn p.d. op zijn tenen is gaan lopen en dat nu drie jaar later nog doet om mij te ontzien.
Ergens kan ik me in die twee stellingen wel vinden. Je bent ook ineens verantwoordelijk voor een kind dat is iets waar veel nieuwe ouders mee worstelen. Ik daarintegen ben mijn hele leven al verantwoordelijk geweest voor het welzijn van anderen, beginnend met mijn moeder, mijn vader enz. Dus verantwoordelijkheid zit er bij mij ingebakken.
Dat P. nog steeds op zijn tenen loopt sindsdien vind ik wat lastiger. Ik vond het hem toen al niet doen en nu ook niet zo. Ja hij laat zich heel erg leiden, heeft bijna geen eigen mening, durft geen confrontatie aan te gaan maar dat was voor T. ook al.
Maar goed, ik heb ook tegen haar gezegd dat ik de weg in onze relatie zover kwijt ben dat ik ook geen helder beeld meer heb van wat wel goed gaat of hoe dingen in elkaar zitten. Dat begreep zij ook, anders kom je ook niet naar relatietherapie haha.
Ik hoop dat we er wat mee kunnen bereiken.

T. is ondertussen 2 ochtenden naar de peuterspeelzaal. Hij vindt het leuk en is trots dat hij naar school mag. Ik mis hem verschrikkelijk en ik ben vaak de moeder die als eerste aan het hek staat om haar kind op te halen. Het is ook lekker om 2 ochtenden je eigen dingen te kunnen doen zonder elke 5 minuten afgeleid te zijn. Het nadeel is dat ik op die 2 middagen helemaal niks meer kan doen want T. is afgedraaid, dus huilen, krijsen, niks willen, boos zijn enz. Tot nu toe weegt de ochtend vrij zijn nog op tegen de middag en dag die daarop volgt.

Nog meer dan anders is T. nu geplakt aan mij. Alles moet mama doen en papa mag niks. Dat maakt het erg lastig voor P. We geven niet altijd toe in zijn wens voor mama maar leuk is het niet, voor alle partijen.

Hond B. is 1.5 week geleden geopereerd aan zijn knie. 1400E armer! Als het goed is kan die knie wel de rest van zijn leven mee, als hij er tenminste met zijn bakkes vanaf blijft. Dus kap op, in de bench enz. Hij mag niet springen, lopen of spelen... heel leuk met een hond van 1 jaar oud. We komen er wel doorheen, het duurt alleen even!

Ik ben ondertussen een boek aan het lezen: Hoogsensitieve ouders. Eerlijk is eerlijk dit is mijn eerste boek over hoogsensitiviteit en ik heb nooit geweten dat het helemaal niet gek is hoe ik me vol. Hoe snel ik overprikkeld kan raken van volle dagen, veel sociale contacten en bv geluid. Ik heb altijd gedacht dat ik gewoon een beetje minder kon verdragen. P. vond het altijd raar dat ik alles wat zorgvuldiger plande, niet een heel weekend vol enz. Nu ik dit boek lees denk ik: Fuck!
Het is gewoon zo! Het is helemaal niet raar dat ik dat allemaal niet kan handelen, dat ik weet van mezelf als ik vandaag en morgen en overmorgen iets plan, ik dan 3 dagen bij moet komen. Dat ik compleet leeggezogen word van een dag met een krijsende peuter (eerlijk ik denk wel dat iedere ouder dat heeft) en dan niet gezellig nog eens een muziekje op kan zetten en aandacht kan hebben voor een gesprek omdat ik dan helemaal overprikkeld ben.
Ik merk dat ik met andere ogen naar mezelf ga kijken, mijn tijd wat beter inplan en wat meer mededogen heb voor mezelf. Wat regelmatiger de stilte opzoek en beter oplet wat er in mij omgaat. Ik snap nu ook waarom ik zoveel beter ingespeeld ben op de behoeftes van T. Ik weet vaak al wat hij nodig heeft voordat hij het kan begrijpen. Ik speel direct in op wat ik voel bij hem waardoor er een soort flow tussen ons ontstaat waardoor dingen vaak wat makkelijker lopen. Daardoor kan ik ook sneller wisselen tussen wat nodig is en wat nu niet nodig is, 6 stappen vooruit denken en daar op inspelen.
Dat betekend niet dat ik hem altijd tevreden houd of nooit achter het behang wil plakken (zowat elke dag) of nooit mijn geduld verlies. Maar sommige dingen lopen lekkerder en makkelijker en dat schijnt dan weer het positieve kenmerk van een h.s. ouder te zijn.

Zodoende ben ik ook nog druk aan het leren over mezelf en dat vind ik best leuk!

-x-