je hebt me laten vallen

als een fucking baksteen. gewoon van: BAM!

Ik hoor niks meer van je, geen mail, geen sms, geen whappjes, geen telefoontjes. Waar ik eerst een overvloed van kreeg, is geheel weg. Ik had het allemaal anders verwacht. Op de vraag: waarom bellen we niet meer? kreeg ik terug: weet ik niet, te druk?
Waar je eerst al je fantasieën op me afvuurde, wat we allemaal samen zouden kunnen doen, en noem maar op, zoveel leegte krijg ik er nu van terug. En dan te bedenken dat we de fantasieën niet eens werkelijkheid hebben laten worden. Behalve de verslaafde zoenen nog steeds brandend op mijn lippen, en je stem nog steeds in mijn hoofd...

Ik wil niet weer de eerste zijn die een bericht stuurt, en ik heb het al vanaf zaterdag volgehouden om je niks te sturen. En toch had ik een beetje hoop, dat je tijdens dat "geweldige" carnaval vieren van je, me wel een keer zou smsen. zoals je zo vaak deed als je ergens een biertje aan het drinken was.

Maar niks...


Ik ken je, en weet dat je niet zo bent... dus misschien maak ik mezelf wel weer wat wijs, en heb je me niet laten vallen...

de tijd zal het leren....