Op dit moment hoor ik de bekende en tamelijk geruststellende geluiden van de wind die rond mijn huis waait. Het giert een beetje en mijn openslaande deuren kraken.
Ik word er niet nerveus van. Niet van deze herrie in ieder geval.
Erger waren de geluiden die ik een tijdlang hoorde.
Ze waren niet echt thuis te brengen. Het was zacht, steeds op andere plaatsen en ook vaak weer anders. Eerst maak je jezelf nog wijs dat het bij de buren vandaan komt, maar dat is totaal tegen beter weten in. Struisvogelpolitiek. Langzaam aan moest ik het mezelf bekennen ; ik ben waarschijnlijk in het bezit van een huismuis.
Het was best een slimmerik, want ik zag 'm nooit. En de mensen die hier toch regelmatig over de vloer kwamen hoorden 'm zelfs niet eens. Ik wel.
Het maakt je toch bijna weer aan het twijfelen..hoorde ik nou dingen die er niet zijn?
Was ik bezig GAGA te worden??
Gelukkig werd al snel duidelijk dat dat (nog?) niet het geval was. Want op een ochtend toen Bernie hier had geslapen hoorde hij 't ook.
''Daar!'', riep hij.
-''Daar!'', riep ik.
En we wezen allebei naar een andere hoek van de kamer.
:'
We leefden even vredig naast elkaar. Ik noemde hem Jerry.
Bang als ik eigenlijk ben voor muizen, zorgde ik dat ik 'm niet tegen zou komen door bij thuiskomst flink te stampen op de trap, zodat hij nog kon zorgen dat-ie op tijd in zijn schuilplaats kon duiken.
's Ochtends herinnerde mijn lief me telefonisch eraan dat ik Jerry even moest waarschuwen voordat ik opstond. Ik roffelde effe op het glas ; Jerry opbokken!!
En dat deed-ie braaf.
Uiteindelijk gingen die knaaggeluiden toch aan me knagen. Dus ik ging op pad voor een muizenval. Raar genoeg vond ik het toch genant om er 1 te moeten kopen.
Ik voelde me een 16-jarige die stiekem condooms ging kopen voor DE eerste keer.
Maar ik legde met een pokerface de dingen op de rolband en beet denkbeeldig door de zure appel heen.
''Muizenvallen? O, dat hoor je heel vaak op dit moment!!''
-(ik mompel) ''Oja?''
Ik kijk over mijn schouders en hoop dat er niemand staat. Is niet zo. Ik zucht.
''Ja hoor, ik hoop dat ze erin trappen.''
-''Ik ook.''
Ik lach wat zuur en laat mijn aankopen snel in mijn tas verdwijnen.
Thuis kost het me nog moeite op het ding op scherp te zetten.
Uiteindelijk lukt 't. Wat een enorme klap geeft zo'n ding.
Wat zielig...
Ik moet nog even moed verzamelen om dit door te zetten. Dus de muizenval krijgt een plaatsje bovenop de kast. Zonder kaas erin.
Na weer een knaagsessie van Jerry plant ik het ding op een plek waar hij volgens mij zit. Met wat Pindakaas erop, want dat zou HET lokmiddel zijn. Maar na een paar dagen logeren in Gorssel staat alles nog precies zoals ik het neergezet heb. Heb ik weer..de enige muis die geen Pindakaas lust.
Hij is WEL rustig. Totdat lief en ik 's avonds op de bank hangen, lui loerend naar de tv.
''Daar is-ie!!!, roept Bernie.
Maar als ik kijk is Jerry alweer gevlucht. In mijn lief komt het jachtinstinct omhoog.
Hier komt het verschil tussen mannen en vrouwen weer om de hoek kijken, want ik wil liever wegrennen terwijl hij er achteraan schiet. Maar de muis heeft zich, waarschijnlijk bibberend van schrik, teruggetrokken.
We zetten de tweede val op scherp en proberen 'm uit. PAAANNGG, doet 't ding.
Het jaagt zelfs mij angst aan. ''Hij is op slag dood joh'', zegt Bernie nuchter. Mannen hè?
's Nachts kruip ik dicht naast vriendlief. Stom eigenlijk, want ik wist allang dat dat knaagdiertje er was, maar blijkbaar maakt het toch verschil als- ie ook daadwerkelijk gezien is. Ontkennen is dan niet meer mogelijk. Brrrrrr.
Maar het gekke is ; sinds die avond heb ik 'm niet meer gezien of gehoord.
Is-ie geschrokken van het geluid van de muizenval? Of van de dodelijke jagersblik van vriendlief? Ik weet 't niet. De muizenval is leeg en het is stil in huis.
Waar is Jerry gebleven? Bij de buren? Buiten in de storm?
Het knaagt aan me..