Kanker, het einde

Ik hoorde via mn pa dat ze haar behandeling stoppen. Dat ze denken dat ze haar verjaardag niet meer haalt. Dat is dus minder dan 5 maanden. Ik ben boos en verdrietig. Ik weet niet op wie ik boos ben, maar dit kan toch nooit goed zijn? Dat een meisje van vijf geen zes meer mag worden?
Ik voel me nu zo machteloos, ik weet niet wat ik moet doen. Het is gemeen. Ik weet het niet. Ergens was het misschien te verwachten, dat de tumoren terug bleven komen. Maar ze was zo levenslustig. Zo lief, zo schattig. Ze wisten het vorige week vrijdag al, maar maandag lieten ze niks merken. En ik maar blij vertellen over mijn leven, mn alledaagse nutteloze problemen. Zit ik me godverdomme zorgen te maken over mn punten terwijl zij gewoon weten dat ze het niet gaat halen. Ik voel me nu zo, arrogant, egoistisch. Maar de hoop is dus weg. Het wordt afwachten.

Ik heb toen net zitten huilen, nu gaat het wel weer. Maar ik ga haar steunen tot het einde, en haar familie. Voor mij is het al een ramp, kun je voorstellen wat het voor haar familie is…

Ik hoop dat ze ergens anders gelukkig kan zijn. verliefd
23 nov 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van It*sme
It*sme, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende