Katten hebben ook een ego.

's Ochtends vroeg. Zodra ik een teken van leven geef (een zucht, een kuchje), gebeurt 't. *Plop*. Ergens bij mijn voeteneind verschijnt een koppie. 'Jaaaaa, ze is wakkerrr'.
Het is mijn poezenkind.
Onmiddellijk begint ze haar weg naar boven. Daarbij stapt ze feilloos op organen en lichaamsdelen die daar niet voor geschikt zijn ; de volle blaas en de voorgevel...
Ze heeft daar geen weet van (hoop ik) want ze kijkt blijmoedig naar me. Ik kijk gepijnigd terug.

Eenmaal op plaats van haar bestemming vleid ze zich neer. Een pootje links van mijn nek, de andere rechts. Neus tegen neus, soms wang tegen wangetje.
Het naaimachientje wordt aangezet.
Prrrrrprrrrrprrrr.
Hoe vreedzaam lijkt dit.

Totdat mijn gehemelte gaat kriebelen. Voorbode van onheil. Als astma patiënt ben je kwetsbaar voor sommige stoffen. En met poezenkind die verhaart..narigheid.
Ik probeer vrouwmoedig de kriebel te negeren. Maar o,o. Inmiddels begint mijn neus ook mee te doen.
Ik probeer 'm rondjes te laten draaien. Wat vast ontzettend oncharmant staat.
Het helpt daarbij ook maar matig.
En ja hoor ; HATSJIEEEEE!

Een verschrikte blik. 'Zeg, moet dat? Ik werd bijna de lucht in gecatapulteerd!'
Ik bied mijn excuus aan. 'Maar dit komt door jou hoor!'
De kriebel is nog niet weg. Ik gooi er nog een neuswiebel tegenaan.
Ook nu weer zonder resultaat.
Ik adem diep in voor wederom een fikse luchtverplaatsing.
Milou voelt de bui al hangen en laat een reeks geirriteerde geluidjes horen :'Meh, meh, meh'.
Ze haat 't als ik nies.
HATSJOEEEE.
'Blijft dat zo??'

De rust lijkt wedergekeerd.
Poezenbeest spint er weer op los. Ik ben bang dat dit niet lang goed gaat, dus ik overweeg een voorzichtige doch besliste verplaatsing van de dame naar ongeveer een meter verderop.
Al vind ik dat zonde, want dit is het enige moment dat ze knuffelbaar is, als we zo met z'n tweetjes zijn. Het is ons geheim. De buitenwereld mag dit niet weten. Knuffelen is niet stoer. Zelfs een beetje stom. Zoals alle pubers dat vinden. Bij poezenpubers is dat dus niet anders.

In de tussentijd wordt ze wat overmoedig.
Ze begint te rollen over mijn borstkas.
Nou ben ik niet bepaald 'skinny', maar zoveel ruimte is er nou ook weer niet.
Wat ook blijkt. Ik reageer nét te laat ( het is nog vroeg hè ) en voordat ik het weet hoor ik een dof plofje. Poezen landen dus niet altijd op hun pootjes. Ook al zit ze verbazend snel weer rechtop. Met licht verdwaasde blik.
Ik grijns. Dát wordt niet gewaardeerd.
Met een koninklijk gebaar tilt ze haar poepert los van de grond. En wandelt weg met de staart hoog in de lucht.
'Duh. En als je dit aan iemand vertelt, zal ik alles ontkennen'.

Ik heb haar uren niet meer gezien.
Het oppoetsen van het ego kost blijkbaar tijd.
25 mei 2016 - bewerkt op 25 mei 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende