Keuzes maken.
Vriend heeft het eindelijk aan zijn ouders verteld. Zijn ouders zijn fantastisch. Natuurlijk is hun reactie hetzelfde als die van mijn moeder. Iedereen probeert zich zo neutraal mogelijk op te stellen. Wij moeten de keuze maken.
Dat is de goede reactie, dat weet ik wel. Maar er zijn momenten dat ik gewoon wil dat iemand zegt wat we moeten doen.
We gaan van het bekijken van kinderdagverblijven en het invullen van een week met een baby naar het inplannen van een nieuwe afspraak bij de kliniek in minder dan een paar uur tijd. Ik heb me nog nooit zo verdeeld gevoeld.
Ik wil diergeneeskunde afmaken en me specialiseren (ortho, chirurgie of interne) en misschien daarna samen met mijn moeder haar praktijk uitbreiden. Vriend wil parttime werken, het liefste drie dagen in de week maximaal.
Als we nu een kind hebben, gaat het naar de basisschool voordat ik ga werken en specialiseren. Dat zou handig zijn. In mijn bachelor kan ik één vaste dag doordeweeks vrijplannen en tussen mijn bachelor en master heb ik een jaar wachttijd. Vriend kan ook één vaste dag doordeweeks vrij zijn. Dat laat ons met drie dagen kinderopvang. Dat is te doen denk ik. Waarschijnlijk heel pittig, maar wel te doen.
Maar een kind.. Dat betekent een full-time functie voor de aankomende 18 jaar. En dat is minimaal. Een kind verandert je relatie, je emotionele leven, je recht om alleen maar om jezelf te denken. Kan ik dat wel? En kan vriend dat wel?
Mijn moeder heeft nooit spijt gehad. Zij heeft er drie en is het grootste gedeelte van de tijd alleenstaande ouder geweest. Wel heeft zij, ook toen ze in haar tweede jaar Diergeneeskunde zat, een abortus laten plegen. Ook daar heeft ze nooit spijt van gehad. Misschien is spijt ook gewoon een hele onlogische emotie. Je kan toch niets meer veranderen aan de keuze die je maakt.
Dit is denk ik de eerste tweesprong in mijn leven waar ik geen antwoord op weet. De keuze heeft zoveel invloed op zoveel mensen. Op mij, op Vriend, op kind.
Dat is de goede reactie, dat weet ik wel. Maar er zijn momenten dat ik gewoon wil dat iemand zegt wat we moeten doen.
We gaan van het bekijken van kinderdagverblijven en het invullen van een week met een baby naar het inplannen van een nieuwe afspraak bij de kliniek in minder dan een paar uur tijd. Ik heb me nog nooit zo verdeeld gevoeld.
Ik wil diergeneeskunde afmaken en me specialiseren (ortho, chirurgie of interne) en misschien daarna samen met mijn moeder haar praktijk uitbreiden. Vriend wil parttime werken, het liefste drie dagen in de week maximaal.
Als we nu een kind hebben, gaat het naar de basisschool voordat ik ga werken en specialiseren. Dat zou handig zijn. In mijn bachelor kan ik één vaste dag doordeweeks vrijplannen en tussen mijn bachelor en master heb ik een jaar wachttijd. Vriend kan ook één vaste dag doordeweeks vrij zijn. Dat laat ons met drie dagen kinderopvang. Dat is te doen denk ik. Waarschijnlijk heel pittig, maar wel te doen.
Maar een kind.. Dat betekent een full-time functie voor de aankomende 18 jaar. En dat is minimaal. Een kind verandert je relatie, je emotionele leven, je recht om alleen maar om jezelf te denken. Kan ik dat wel? En kan vriend dat wel?
Mijn moeder heeft nooit spijt gehad. Zij heeft er drie en is het grootste gedeelte van de tijd alleenstaande ouder geweest. Wel heeft zij, ook toen ze in haar tweede jaar Diergeneeskunde zat, een abortus laten plegen. Ook daar heeft ze nooit spijt van gehad. Misschien is spijt ook gewoon een hele onlogische emotie. Je kan toch niets meer veranderen aan de keuze die je maakt.
Dit is denk ik de eerste tweesprong in mijn leven waar ik geen antwoord op weet. De keuze heeft zoveel invloed op zoveel mensen. Op mij, op Vriend, op kind.
08 feb 2019
- meld ongepast verhaal
-
mirkku
zondag 10 februari 2019 18:03
Ik kan je gedachtes zó goed volgen. Ik heb ál deze dingen ook door mijn hoofd laten gaan, met als enige (en IMMENSE) verschil dat ik nooit zwanger ben geweest. Tot nu toe was én is mijn absolute overtuiging: nee. Ik ben nog niet klaar voor een kind. misschien wel nooit, maar zéker niet nu. zéker niet het komende jaar (en eigenlijk ook niet voordat vriend en ik een huis kunnen kopen).
Als dat ook jouw en jullie overtuiging was, vind ik niet dat je dat totaal moet vergeten, ik vind het ook echt niet egoïstisch als je om jezelf en jouw dromen zou denken. Die zijn óók belangrijk.
Wel vind ik het zo fijn om te lezen dat jij en vriend dit zo ontzettend samen aanpakken en er zo serieus over nadenken. Jullie relatie zou denk ik écht welke beslissing dan ook overleven.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 okt 2018 **Wormpjes ( 3 )
- O 24 okt 2018 Responsietoets binnen
- O 23 okt 2018 Even naar Drenthe
- O 21 okt 2018 Ziekteleer.
- O 20 okt 2018 Tentamenstress! ( 1 )
- O 19 okt 2018 * Roan! ( 3 )
- O 29 mei 2018 Laatste paar fotootjes ( 3 )
- O 27 mei 2018 Run Forest Run - 43 KM ( 6 )
- O 11 mei 2018 Stukje veluwezwerfpad!
- O 10 mei 2018 Heen en weer voor een practicum
- O 07 mei 2018 Fastpacken over de Rozendaalse heide ( 3 )
- O 06 mei 2018 Van me af schrijven.
- O 05 mei 2018 Zeker niet stil gezeten
- O 08 apr 2018 Tentamen stress, gezinsrondje
- O 03 apr 2018 Ik ga maar niet meer tellen.