Kievuitwisseling the end

Lera is weg.
En dat ze uberhaubt nog een traan liet en zei dat ze me zou missen.
Ongelofelijk.

Gisteravond gingen we uit met de hele groep, naar een cafe aangezien lang niet iedereen oud genoeg is (of er zo uit ziet) om een club binnen te komen. Dus wij lopen, en ineens na 100 meter komen we er achter dat we niet gevolgd worden.
huh?
Wij terug. Vragen hoe en wat, waarom staan ze daar nog?
"Wij gaan niet mee naar een cafe."
Pardon?!
"Wij willen naar een club, dat had jullie beloofd."
Wij proberen uit te leggen dat dit niet kan en waarom niet. Maar zij blijven stug volhouden dat we het gewoon moeten proberen.
"Ik zie dat jullie het niet begrijpen, maar we zijn er emotioneel gewoon niet op voorbereid niet naar een club te gaan." durfte iemand ook nog in te brengen
Maar de gene die het ergst was, die de grootste bek had, die het arroganste gezicht trok, met de grootste additude, dat was Lera ja.
Oeeee wat was ik pisnijdig. We doen godverdomme de hele week alles voor ze en dan nu duft ze zomaar te eisen naar een club te gaan. HOE DUFT ZE.

Nou goed, eind van het liedje was dat zij naar een danscafe gingen, en wij naar een gewoon cafe. Iedere partij woest.
Lera wou heel graag de zaterdag nog in Amsterdam doorbrengen, nog even daar kijken en rondlopen en dat hadden wij toegezegd. We zouden om 11 uur van huis gaan.
Nu besloot ik, dat iemand met een houding van een 3jarige ook maar "gestraft" moet worden zoals bij driejarige. Amsterdam kon ze op der grote dikke Ukrainereet schrijven.
Mja
Ik was boos
Op de terugweg naar huis negeerde ik haar. Ik schreef een briefje aan mijn ouders dat ze maar tegen Lera moesten zeggen als ze vroeg opstond dat we niet naar Amsterdam gingen (niet echt netjes, geef ik toe, misschien had ik het zelf moeten zeggen, maar goed. Ik had het gehad en vond dat ze er maar in kon stikken.)
Dus vanochtend hoorde mijn moeder om 9 uur 's ochtends haar al rommelen, ze was al op. Klaar, bepakt en bezakt om naar Amsterdam te gaan... Auw.
Ik stond om 11 uur pas om, heerlijk geslapen. En toen trof ik Lera huilend aan, die zat al 2 uur te huilen. Ik bracht wat thee mee, koekjes, en probeerde haar te vertellen waarom ik zo boos was. Waarom haar houding mij zo stoorde, waarom ze het niet kan maken zomaar dingen te eisen en op de grond te stampen en gewoonweg stil te blijven staan als een kind wanneer ze haar zin niet 123 krijgt.
Die boodschap kwam niet aan. Iig heb ik het geprobeerd.

Ik voelde me wel echt rot, zij was verdrietig en boos etc. De avond daarvoor was juist plotseling hartstikke gezellig geweest, en nu ineens was er oorlog. Maar ik vertikte het rustig mee te doen alsof er niks aan de hand was. Echt dat kan ik niet, ze was te ver gegaan.

Hoe dan ook, op schilhop had ze weer tranen in haar ogen, ze ging me missen, was slecht in afscheid nemen, en had een superweek gehad.
Huh?
Ik ben allang blij dat ik mijn privacy weer terug heb!

En al met al ben ik ookwel blij dat ik het heb gedaan, deze uitwisseling!! Je leert een hoop, ziet een hoop.