Klabanus-Fobie

De meest stoere mannen, zowel uit films, van TV en uit het echte leven, beweren voor niets bang te zijn. Niet voor spinnen, enge beesten, schoonmoeders of de dood. We kennen allemaal Arnoldje wel, die in staat is om met de ene slechte one-liner na de andere de best bewapende tegenstanders uit te schakelen. Vervolgens wordt hij nog gouvenator ook. Of neem dan Rambo, eigenlijk hetzelfde verhaal, maar met een haarband. Kogelgaten in zijn veel te gespierde lichaam maakt hij dicht door er wat buskruit in te gooien en de hele zooi in de fik te steken. Prima, zo'n doe-het-bij-je-zelf BBQ, maar bang? Nee, dat is hij niet.

Bear Grylls kennen we natuurlijk ook allemaal wel. De held van dat ene kanaal waar we allemaal naar kijken als er echt geen fuck te zien is. Hij twijfelt geen moment over het eten van de meest smerige dingen, heeft ooit met een krokodil geworsteld en gewonnen. Daarna was dezelfde krokodil zijn avond eten. Als er geen krokodil in de buurt is, maar wel een rottend karkas van een of ander dood beest, vind hij het ook geen probleem om de maden daar af te eten. Als dat niet kan, perst hij met hetzelfde gemakt een olifanten keutel uit voor wat lekkere sapjes. Z'n eigen pis opdrinken in natuurlijk ook geen probleem, mits hij ijs en ijs koud is.

Toch weet ik dat deze helden allemaal 1 grote angst hebben. Deze angst hebben namelijk bijna alle mannen. Er zijn natuurlijk op elke regel uitzonderingen, zoals ook in dit geval. De angst waar ik nu op doel bungelt bij ongeveer de helft van de wereldbevolking tussen de benen. Natuurlijk is dit maar een schatting, met al dat hak en snij werk dat de laatste tijd in is, weet ik niet of er nou meer leuters verdwijnen in het gehakt van de slager op de hoek, of dat er meer leuters bijkomen. De angst voor die piemel van een andere man is wat ons mannen verbindt, maar ook op een veilige afstand uit elkaar houdt.

Deze theorie schoot gisteravond opeens door mijn hoofd. Het is trouwens niet eens als 'opeens' te beschrijven, er was een flinke aanleiding voor. Gisteravond had ik het namelijk zeer gezellig met mijn vriendin, op mijn kamer. Gooffather wilde kennelijk heel erg graag weten wat grote mensen nou doen als ze elkaar heel heel heel erg lief vinden, en besloot -ondanks dat ie opslot zat- mijn deur in te trappen. Om te zorgen dat hij weer heel snel zou verdwijnen rende ik hem tegemoet. Geschrokken van deze actie, en waarschijnlijk van mijn Henk-jan, rende hij gillend als een klein meisje mijn kamer uit. Ik heb hem achtervolgd door zijn kamer, door de gang en de trap af, waar hij nog altijd gilde als een klein meisje. Later vertelde hij dat hij zo aan het gillen was omdat zijn broek van z'n bips getrokken werd. Ik ben er echter vrij zeker van dat ik deze handeling niet gemaakt heb. Ik kan mee voorstellen dat hij in alle opwinding en euforie dit voorval onbewust zelf aan het verhaal heeft toegevoegd, maar echt kloppen doet het niet.

Cheers,

Joint.