Klein Argentinië

Caminito – héél klein Argentinië in Berlijn.
Zo nu en dan loop je ergens binnen waar je dat véél eerder had moeten doen. Gister was zo’n geval. Met een internationale delegatie, bestaande uit een Japanner, een Oekraïense, natuurlijk een Argentijnse en ikzelf, de botte Hollander, liepen we ‘Caminito’ binnen. Het ontbreken van het woordje ‘la’ of ‘le’ viel mij op, een ‘Caminito’ is dus geen ding of voorwerp. Na even gepuzzel bleek dat inderdaad zo te zijn, dit restaurant is vernoemd naar een streek in Argentinië. Ondanks dat wij de eerste waren die hier deze avond binnenvielen, was het er aangenaam gezellig. Natuurlijk stond er tango muziek op, natuurlijk rook het er naar –goed- eten (vlees!) en natuurlijk was er géén gebrek aan goede wijn.

Ons grote voordeel van de avond: de Argentijnse! Het is bij voorbaat een goed idee om iemand mee te nemen waarvan de nationaliteit overeenkomt met die van het restaurant. In bijna élk geval levert dit:

1. Veel gezelligheid
2. Een goede service
3. Gratis eten
4. Gratis Drank

op. Zo ook nu. Onze achterwerken hadden nog geen plaats genomen op de daarvoor bestemde stoelen en de aanboden vlogen al over tafel. Niet dat ik er iets van kon verstaan (noch de Japanner en de Oekraïense) maar het zal wel. Ja knikken, beetje lachen en Merci roepen. Gracias, Gracias Señior! No merci, Gracias. Yo.. eh.. sorry! Pfoe, ging daar bijna de gratis tortas fritas terug de keuken in.

Eenmaal aan het Argentijnse bier en Argentijnse versnapering druppelden langzaam de andere mensen ook binnen. Méér Agentijnse gezelligheid! De mensen die binnen kwamen begroeten eerst de eigenaar van Caminito met een flinke omhelzing en heel veel snel gepraat. Tot mijn verbazing waren wij daarna óók aan de beurt. Links en rechts langs mijn hoofd schoten de Argentijnse (nee, niét Spaanse!) begroetingen. Weer verstond ik er geen zak van. ‘Yo no hablo Español!’. Dat ik geen reet verstond van wat er tegen me gezegd werd maakte kennelijk niets uit. Dat ik hier nu was, betekende dat ik er ook bij hoorde, zo vertelde de Argentijnse later. Nou, doe nog maar zo’n cerveza dan, Señior de por favor!

Uiteindelijk keerde de rust redelijk terug nadat iedereen ergens was gaan zitten. Maar nog steeds was het één grote, gezellige zooi. Onverstaanbare dingen werden van tafel naar tafel geroepen onder luid gelach. Señior de por favor ging rond met –wat later bleek- gratis drinken en vond het allemaal wel mooi zo. Aan het eind van de avond had de man geen idee hoeveel we moesten betalen. Wat we zelf redelijk vonden. Nou, ook dáár komen we nog een keertje terug!

Cheers,

Alwin