klimmen
als ik ga klimmen dan voelt het eerst goed
dan voelt het vreemd
dan komt de scheiding
mijn lijf voelt angstig
als of het niet meer in controle is
mijn hoofd denkt in twee of drie gedachte gangen
en de meest dominante is de meest beangstigende
beelden van me zelf die zich laten vallen
springen of anderzijds op minder gepaste manieren de weg naar beneden vinden.
mijn lijf voelt dit, voelt de beelden
en is angstig dat de beelden werkelijk worden
verzwakt en bevriest.
een andere gedachte komt nu in.
wat als de gedachte het lichaam over neemt ?
dat zal niet de eerste keer zijn
een andere gedachte valt nu bij.
die keer en die keer en die ene keer ....
nu begint de dominante
de beelden komen harder binnen
mijn hart gaat te keer als of er niets is dan angst.
mijn lichaam vertrouwt niets meer
zelfs de betonnen blokken bieden geen veiligheid
ze zijn te klein te hoog en te broos
nu zelfs zo erg dat de wereld langzaam instort.
de twee rationele gedachte gangen beginnen nu te freaken
e worden ook bevangen met angst.
de dominante laat slechts nog fatale beelden zien
en mijn lichaam werkt niet meer.
dan hoor ik een stem.
van buiten af spreekt iemand tegen me
en een ratio neemt over
en ik klim een blok verder
maar de angst zit er goed in.
en gaat niet weg, zelfs niet als ik al weer op de grond sta
na een abseil die te kort was om van te genieten.
dan voelt het vreemd
dan komt de scheiding
mijn lijf voelt angstig
als of het niet meer in controle is
mijn hoofd denkt in twee of drie gedachte gangen
en de meest dominante is de meest beangstigende
beelden van me zelf die zich laten vallen
springen of anderzijds op minder gepaste manieren de weg naar beneden vinden.
mijn lijf voelt dit, voelt de beelden
en is angstig dat de beelden werkelijk worden
verzwakt en bevriest.
een andere gedachte komt nu in.
wat als de gedachte het lichaam over neemt ?
dat zal niet de eerste keer zijn
een andere gedachte valt nu bij.
die keer en die keer en die ene keer ....
nu begint de dominante
de beelden komen harder binnen
mijn hart gaat te keer als of er niets is dan angst.
mijn lichaam vertrouwt niets meer
zelfs de betonnen blokken bieden geen veiligheid
ze zijn te klein te hoog en te broos
nu zelfs zo erg dat de wereld langzaam instort.
de twee rationele gedachte gangen beginnen nu te freaken
e worden ook bevangen met angst.
de dominante laat slechts nog fatale beelden zien
en mijn lichaam werkt niet meer.
dan hoor ik een stem.
van buiten af spreekt iemand tegen me
en een ratio neemt over
en ik klim een blok verder
maar de angst zit er goed in.
en gaat niet weg, zelfs niet als ik al weer op de grond sta
na een abseil die te kort was om van te genieten.
15 okt 2007
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 mrt 2015 verloedering
- O 27 feb 2015 propagada deel 2
- O 25 feb 2015 je suis moi
- O 25 feb 2015 de ultime propaganda :D ( 7 )
- O 24 feb 2015 inshallah, allah akbar. ( 3 )
- O 23 feb 2015 kapitalisme ( 2 )
- O 23 feb 2015 voor wie de moeite wil nemen meer te zien
- O 23 feb 2015 omdat het zinloos is ( 2 )
- O 22 feb 2015 t verleden
- O 21 feb 2015 de gevolgen ( 18 )
- O 20 feb 2015 gebrek aan realiteit ( 3 )
- O 17 feb 2015 war is a racket
- O 12 feb 2015 the pen is mightier than the sword ( 2 )
- O 11 feb 2015 a dog can not serve two masters
- O 10 feb 2015 de republiek alkmaar ( 8 )