Klinkhamer, Sabine, Bloederig!

Ik vroeg om inspiratie:

EVE™ schreef op maandag 12 januari 2009 om 22:10 deze reactie:
Klinkhamer, Sabine, Rome.

Doe maar lekker bloederig

ik schrijf:

‘Hielke! Hielke! Stop die boot nou man!’ Zei Sietske tegen zijn broer, die aan het roer stond. Samen waren ze op weg. Ze wisten niet waarheen, alles wat ze wisten is dat ze niet terug konden. Niet terug naar het dorp. Niet naar huis. Niet naar vader. Dat ze niet naar hun moeder terug konden, maakte ze niet veel uit. Alleen maar zeiken dat mens, gek waren ze ervan geworden. Zij was de reden voor dit alles. Haat stem galmde tot diep in hun gedachten door.‘Iet je broahd nuw eens op!’ of ‘woas je hoanden voaar het sliepen gohn!’ Behalve dat dat het nergens op sloeg dat ze dit elke 5 minuten herhaalde, was haar spraakgebrek ook gruwelijk irritant. Ze konden er niet meer tegen. Toen hun moeder vanmiddag dacht dat ze een grasmaaier was, hadden ze er genoeg van. Ze stapten in de boot en vaarden weg.
‘Wat gaan we nu doen?’ Vroegen ze aan elkaar. Enkele momenten van stilte volgden. Het kalme water kabbelde rustig langs de kanten, het riet wuifde in de wind en Hielke deed een kleine behoefte in het water. Hij probeerde daarbij een eend te raken. Een oud spelletje van de 2. Hoe verder de eend weg was, hoe meer punten. ‘Woohoo!’ schreeuwde hij uit.’20 punten, recht op zijne kop. Dat voelt ie morgen nog!’ Sietke regeerde niet. Hij zat voorop de boot, op de punt, in een van zijn vaders playboys te lezen. Een uitgave uit 2001, met Lieke van Lexmond op de cover. Met zijn ogen in Lieke’s boezem zat hij met zijn hoofd ergens anders. Hij wist dat vandaag de dag was waarop hij zijn grote liefde zou ontmoeten. Hij kende haar via internet, via MD om precies te zijn. Haar naam was EVE. Een rare naam, maar het is een rare wereld. In zijn gedachten had hij al honderden keren de liefde met haar bedreven, maar in het echt bibberde zijn handen al als ie z’n eigen gulp moest openen voor en plas. ‘We moeten naar Rome!’ schreeuwde hij uit. ‘Nu meteen!’ Hielke keek hem niet begrijpend aan en vroeg: ‘Wat? Rome? Dat is verder dan Sneek! Je weet dat we van vader niet verder dan Sneek mogen!’. Dit antwoord beviel Sietske niet. Een vlaag van woede schoot door hem heen. Hoezo niet verder dan Sneek? Het moest! Het moest! EVE had het gezegd. Ook moest het bloederig zijn, herinnerde hij. In een flitsende beweging rukte hij een bladzijde uit de playboy en rende op zijn broer af. ‘Wat doe jij nou?’ vroeg hij. ‘Blijf staan. Het moet gebeuren, EVE heeft het zo gewild. Blijf staan!’ ‘Sietske… je hebt een blaadje in je hand. Wat wou je ermee doen?’ ‘Blijf stil staan! Ik heb een keer op Jackass gezien dat je je met papier kan snijden. Emo’s doen het ook als hun ouders hun messen afpakken.’ Hij had dit gezien op youtube, ‘how to be die-hard emo. ‘Als je stil blijft staan heb ik in een half uur je halsslag ader door.’ Omdat Sietske te druk was met het papier in zijn handen, had hij niet door dat ze recht op een brug af vaarden. Sietke werd aan een uitstekend stuk hout geregen. Het bloed spatte alle kanten op. De brug over, dwars door het weiland, over de daken van de boerderijen zelfs. Zoveel bloed was er nog nooit uit eens mens gekomen. Overal waar je keek was bloed. Auto’s? Bloed! Koeien? Bloed! Spelende kinderen? Bloed! Vrouwen? Ongesteld!
Hielke kon het niet aan om zijn broer aan de brug te zien hangen, met een stuk hout door zijn hoofd en keek de andere kant op. Hij hoorde nog net hoe het linker oog van zijn broer in het water viel. Dit was het laatste geluid wat hij van zijn broer hoorde, want hij was dood.

Einde!


Cheers,

Joint.