Kluizenaar worden.

Over het algemeen ben ik best tevreden met mezelf.
Ik ben niet het meest afgrijselijkste en lelijkste secreet wat er hier op aarde rondloopt en ook niet de gemeenste. Zelf vind ik dat ik best slim, aardig en grappig kan zijn en ik durf de meeste dagen gewoon normaal in de spiegel te kijken (behalve van die dagen dat je tien kilo zwaarder lijkt, je gezicht zo rood als een tomaat is en dat al je kledingstukken je plotseling niet meer staan).
Dus nee, je zal me niet zo snel horen klagen over mezelf: ik ken mijn minpunten maar koester liever mijn pluspunten.

Maar toch is er een eigenschap die ik dan weer NIET kan accepteren van mezelf. De uitzondering op de regel, zeg ik dan maar.
Ik heb namelijk een verschrikkelijk ochtendhumeur.

Van 00:00 tot 11:00 ben ik nu eenmaal een rondlopende, tikkende tijdbom die om het minste al uit kan barsten.
Je kunt het een beetje met honkbal vergelijken.
Wanneer ik bijvoorbeeld te laat wakker word, voel ik al een borrelende woede van binnen (slag 1). Als ik dan vervolgens de badkamer niet in kan omdat iemand anders me voor was, krijg ik een diepe frons op mijn gezicht, vloek ik in gedachten (en als ik alleen ben hardop) alle lelijke woorden in alle talen die ik ken en ben ik bereid om de badkamer-ganger een flinke stink-eye te geven (slag 2).
Als ik dan als klap op de vuurpijl ook nog eens dat ene kledingstuk niet kan vinden (en dat gebeurd vaak), is het kwaad al geschied: mijn humeur is ongeveer vijf uur lang verpest en iedereen in mijn buurt kan daar lekker van mee genieten (slag 3 ennnnnn ik ben uit). Ik groei, word groen en hang aan wolkenkrabbers (of was dat King Kong?).
Het beste wat je kan doen als ik in Hulk-mode ben? Me niet aanraken, niet tegen mij praten, niet voor mijn voeten lopen, geen grappen maken, geen aardig bedoeld ontbijtje voor me klaarmaken, niet lief doen, niet onaardig doen, mij geen taken opleggen, niet over Justin Bieber beginnen (maar dat kun je sowieso al beter niet doen) en vooral NIET de volgende vraag stellen:
"Ben je chagrijnig?"
Al bij al kun je je natuurlijk het beste onder je bed verstoppen.

Mijn moeder heeft er last van, mijn vriend heeft er last van: iedereen heeft er last van. Wat men vaak niet weet, is dat ik er zelf OOK heel erg mee zit. Ik vind het heel rot als ik zo onredelijk en dom doe en schaam me er ook een beetje voor.
"Ja, dan moet je er maar iets aan doen."
"Dan moet je je proberen inhouden."
"Ga naar een psycholoog."
Allemaal van die dingen die ik naar mijn kop geslingerd krijg (meestal als ik een ochtendhumeur HEB, bloedlink is dat) en allemaal dingen die ik uit eindelijk wel geprobeerd heb.
Maar hoe erg ik me ook inhoud, ik voel dan zo veel opgekropte chagrijnigheid dat ik gewoon niet meer functioneer en des te erger ik ontplof wanneer ik het echt niet meer vol houden kan. Nu heb ik niet zozeer last van woede-uitbarstingen, maar ben ik gewoon erg kortaf en gemeen. Ik maak erg scherpe rotopmerkingen en maak een drama om alles (nee, ik ga niet schreeuwen, krijsen en je ogen uitkrabben).

Dus vanochtend was het weer raak. Ik werd te laat wakker waardoor ik moest haasten, kon niet binnen tien seconden een schone handdoek vinden en toen ik mijn ochtend Facebook-check deed, werd ik ineens verrast met een knuffel- en kus aanval. Daar kan ik ZO slecht tegen, als mensen mij aanraken op momenten dat ik me probeer te concentreren. Ik heb namelijk een concentratie-stoornis en word dus he-le-maal LEIP als iemand mij probeert af te leiden. In de ochtend dus al helemaal. Al bij al heb ik me dit keer kunnen inhouden, ben ik zwijgend naar mijn werk gegaan en bedacht ik me of ik niet beter kluizenaar kon worden.
04 jan 2012 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Karma
Karma, vrouw, 31 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende