koud onverschillig nutteloos gezwets.

stil verlangen naar dat wat niet mag.
soms ben ik bang, bang dat ik het niet kan stoppen, maar tot nu toe heb ik het altijd gekund.
een woest verlangen naar dat wat niet mag, en nee liefde is hier niet ten sprake ? of wel ?
mijn liefde voor de mens en rechtvaardigheid, en daar in kruipt dat verlangen,
een woede en onverbeterlijke kwaaie geest die niets liever wil dan vernietigen om te weten dat er dan weer gebouwd kan worden.

steeds is het de wederopbouw die mis gaat, de haat van de mens en de gierigheid, de honger naar macht en de jaloersie en het leedvermaak.

als men zou vragen waar we nu leven dan zeg ik de hell, hier is het waar mensen sterven
hier is het waar leed aangedaan wordt.

hoe graag ik hier een eind aan wil maken, en maak je er een eind aan door mee te doen ? of door de knoop zelf door te hakken ?

zij die hier leven en dagelijks in den hemelen verkeren zijn slechts blinde egoisten.
zij doen niets voor de ander wanneer het hun hemelse gevoel in de weg staat.

ik ken het gevoel en weet dat er niets zo verslavend is als dat, de duivel mag dan wel de verleider zijn, maar god is de euforie.

het is niet fijn constant te denken over dit soort dingen, niet fijn alleen hier mee te moeten dealen.
maar ik kan moeilijk iemand anders hier in mee laten delen.

is er vergiffenis ?
en wetende dat geen antwoord hier op afdoende is.
zo ja, wat let mij dan nog om te doen wat mijn hart in geeft ?
zo nee, wat let mij te doen wat mijn hoofd in geeft ?
misschien, daar zit ik nu en dit is niet hoe het moet,
hier ben ik niet nuttig niet goed en niet in mijn doen.

ik kan dromen over de meest leuke verschikkingen,
als t zou moeten laat het dan maar vloeien,

ik ben weg gerend voor liefde en schuw mij verre van, want de woede heest en het is niet te doven als een olympische vlam,
maar is het woede ?
is het kwaadheid ?
is het niet de liefde die in alle staten is ?

was er maar een duidelijke weg voor mij, want deze is niet duidelijk en niet vruchtbaar.
ik verzaak mijn verantwoordelijkheden met alle goede redenen maar slechte gevolgen.

t zou zo veel beter met iedereen gaan als ik er niet meer was.
een paar dagen ellende en dan de vergetelheid in, beter dan een leven lang nog dit gezeik.

ik behoor hier niet, en kan niemand behoeden, wil niemand leiden slechts helpen daar te komen waar ze kunnen.

ik zou liever sterven dan nog een dag
liever moorden en gestrafd worden voor dat wat ik gedaan heb dan geplaagd voor iets wat ik zeg en denk.

als ik geen liefde kan voelen of delen, wat is dan mijn nut hier nog ?
wat heb ik een ander dan te bieden dan een placebo voor iets dat ze zelf moeten bereiken ?
hier is niets te halen, ik ben een koud vuur.
verwaterde wijn

als ik sterf eindigt de wereld zoals je die kent, omdat alle andere wentelingen die je zou moeten zien on op gemerkt bleven.

als ik sterf dan is er misschien kans dat je je ogen opent.

maar waarom zou ik moeten sterven voor al die schapen ?
ik sterf slechts voor de liefde, niet de kudde.

lag vannacht in bed en dacht, als ik nu eens magnesium op mijn hart leg

lag vannacht in bed en dacht, als ik nu eens benzine over mezelf zou gieten

lag in me bed en dacht, ik kan net zo goed dat geverfde schaap pakken
suicide by cop.

en nu zit ik toch weer hier, onzin te blaten als een schaap in een val.

ik ben het moe, zat om er te zijn, zat om nog maar iets te doen voor mezelf
maar zoals meeste weten, ik kan niets voor jullie doen, jullie willen het niet, wensen zelf de fouten te maken.

in een leven waarin je geen fouten wenst te maken kan je niets goeds doen.

ik zou gewoon de kracht moeten vinden dit gezeik te eindigen, links om of rechts om, boeit niet.
liefde is slechts een droom die er niet is voor mij in mijn eigen onmogelijkheid, en liefde is de enige die mij kan stillen en een echt doel kan geven.

geen god geen duivel kan me geven wat ik verlang,
beide hebben me verloochend en bedrogen.
als ik dood ben, weet dan dat er geen einde is.


kill me, please.