... Kreng ...

Ik kan het niet meer. Elke keer probeer ik het weer opnieuw, maar het lukt niet.
Op het moment dat je er bent vind ik het fijn… ondanks dat je nauwelijks iets kan door vermoeidheid. Ik kom naast je liggen, streel je door je haren en weet dat je hier bent voor mij…

Toch heb ik elke keer het gevoel dat hij met plezier weer weg gaat. Zodra ik uit zich ben, ben ik slechts nog een vage herinnering ergens ver achter in zijn hoofd. Terug naar zijn huisgenoten. Drinken, zuipen en feesten… als hij niet naar college wil, gaat hij niet. Gewoon een gezellig dagje met zijn huisgenoten of brak op bed.

Als je een hele dag niets van je heb laten horen, hoef je er ‘s avonds niet meer mee te komen dat je me mist… dat geloof ik toch niet. Het doet pijn. Dus om me te beschermen word ik boos op je. Ik word boos dat je niets van je laat horen, boos als je zegt dat je me mis, kil als je zegt dat je van me houdt. Het doet pijn om te horen… want jij bent bijna altijd daar… en ik nog altijd hier.

Ik ben een egoïstisch kreng. Maar dat is alleen omdat ik je zo mis. Sms me maar gewoon niet meer, kom niet meer langs, laat van de een op de andere dag niets meer van je horen… dan heb ik tenminste nog een goede rede om boos op je te zijn…
Waarom durf ik je niet in je gezicht te zeggen dat ik bang ben dat dit toch alleen maar de verkeerde kant op gaat…