... 't had nooit zo ver mogen komen ...

... Het had nooit zo ver mogen komen...

De duiven vliegen op het brood af terwijl we naar ze kijken. Daar zitten we dan, op een bankje in het park. We zeggen niets, eten enkel door. Gedachten flitsen door mijn hoofd.
Waarom eten mensen om tijd te doden? Het is makkelijk, je heb het snel bij de hand en je kunt altijd de honger smoes gebruiken.
Zuchtend neem ik nog een hap brood.
We eten omdat we niets beters te doen hebben. Hij weet niet wat hij moet zeggen en ik, ik wil niets zeggen. Waarom is deze stilte zo ongemakkelijk? Waarom voel ik me toch zo leeg, bijna droefig... Ik zou me blij moeten voelen zo naast hem op dit bankje in het stille park.
"Heb je zin om hier een avontuurtje te beleven?" Ik weet precies wat hij bedoeld, maar moet er niet aan denken. Niet meer. Draai glimlachend mijn hoofd naar hem toe.
"Tis nu toch veel te koud." Vlug sta ik op en trek hem van het groene parkbankje af.
"Kom, we gaan lopen. Misschien een café binnen om ons te warmen aan een kop thee." Het laatste stuk brood ging naar de duiven die we achter ons lieten toen we hand en hand het park uit liepen.


Waarom het over is weet ik niet, maar ik wil geen seks meer met hem. Voel me niet meer tot hem aangetrokken.. terwijl ik nog wel ziels veel van hem hou...
Zou heb kunnen komen door alles wat hij me heeft geflikt? Vergeven is redelijk makkelijk, vergeten niet...