lachen gieren brullen maar stiekem dood willen
Door mijn geveinsde vrolijkheid en min of meer oprechte spontaniteit slaan de weinig mensen die ik soms in vertrouwen neem vaak stijl achterover als ik ze meld dat ik het allemaal niet zo leuk vind als ik doe vermoeden.
Gelukkig kan ik soms genieten van kleine stupide dingen -van een geurige bloem tot het fluitje van de conducteur of iets anders idioots- en dan voel ik me oprecht een paar seconden vrolijk. Maar op de achtergrond knaagt altijd dat onbestemde maar allesoverheersende nare gevoel, die eeuwige 'zwarte wortels'.
Zelfhaat is oorzaak één. De lat ligt meters te hoog als het gaat om de eisen die ik aan mezelf stel, daardoor die ontevredenheid.
En dat dood willen... tja. Ik was d'r heel eerlijk gezegd liever helemaal nooit geweest
Ik wil niet zeiken en zielig doen in het openbaar, maar 't lucht zeker op...
Lisonja, vrouw, 38 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende