lang geleden, heeveel gebeurd

Het is al best wel een tijd geleden dat ik hier heb geschreven. maar er is ontzettende veel gebeurd

Ik heb mijn mentrix verteld dat ik mezelf pijn doe zo zei ik het ten minste en toen moest ik van haar het aan mijn ouders gaan vertellen. Daar was ik niet blij mee maar anders zou ik geen prof. hulp kunnen krijg d8 ik.

Heb het dus ook aan mijn ouders verteld. Mijn moeder die heeft anderhalf jaar lang niks door gehad en terwijl mijn mentrix nog wel had gezegd van "ouders weten meer dan je denkt" Nou ik luister nog een keer naar haar hoor! dat was namelijk de reden dat ik het mijn moeder ging vertellen. Maar die wist niks en vond dat het juist heel goed met mij ging. Lekker is dat dan.

Afgelopen dinsdag had ik weer een gesprek met mijn mentrix. heelveel gehad over eventuele oorzaken. Ja daar kwam zo veel uit. Alles wat ik de laatste jaren heb meegemaakt, het nooit uiten van gevoelens naar anderen toe. Ook nog even gehad over mijn band die ik nu met mijn ouders heb. Die is behoorlijk veranders zei en vond ik door dat ik het verteld heb. Zij vond dat ergens wel logisch maar ik dus niet wan tik ben nog steeds dezelfde Pauline alleen het enigste verschil is dat ze nu meer van mij weten maar om mij daar nou anders om te gaan behandelen.... TIjdens nou ja meer aan het eind dan gaf zij mij het nummer van bureau jeugzorg, I know alweer.

Woensdags hebben mijn ouders met haar gebeld omdat die er nou ook niet echt zo goed van weten wat ze er mee aan moeten en alles. het enige wat ik weet is iets met een confrontatie.... waar het over ging?? geen flauw idee.

Donderdagmiddag had ik in mijn twee en half tussenuur genoeg lef om bureau jeugdzorg te bellen, wie krijg ik aan de lijn, dezelfde als in de zomervakantie, ik had zoiets van oeps.... Ze kende mij nog, maar of dat nou zo'n goed teken is.... Kreeg hele zooi van die idiote vragen, waarvan ik zoiets had van okay... Moet er dinsdag over een week al heen. zie er echt heel erg tegen op. Wat heb ik te verliezen helemaal niks, maar wat heb ik te winnen alles en nog durf ik niet en heb ik er eigenlijk geen vertrouwen in dat het me gaat helpen.

Vrijdags heb ik ff een goeie vriendin van me opgebeld. Want 's avonds was er een speletjes avond op de roei en ik wilde weten of zij daar ook heen zou gaan en zo ja of we dan samen zouden gaan fietsen en dat hebben we dan ook gedaan. Met zijn drieen. verteld ze aan die andere vriendin dat ze waarschijnlijk anorexia heeft, iets wat ik al een hele tijd vermoedde maar nooit heb uit gesproken. Nu heb ik daar best wel heel erg spijt van. Op zich was de avond best wel cool en leuk maar het lijkt wel of het mij steeds meer moeite kost om gezellig mee te doen en alles. Maar ja.

was toen ik thuis was en in bed lag bijna fout gegaan, het me bijna weer pijn gedaan.. Ik ben nu echt iedere nacht zo f*ucking bang dat het fout gaat. Miss laat ik het wel fout gaan. Omdat ik dan weer voor een tijdje van het gevoel af ben maar.. Ik weet het ergens ook niet.

Ik stop er weer meer.

Paultje