Lara...godver

Lieve lieve schat,

Ik moet gewoon schrijven, mijn hoofd en hart zitten vol met alleen maar jou.
Wat ben ik dankbaar voor de uurtjes afgelopen zondag in het ziekenhuis. Ik kwam binnen en je keek me zo helder aan en ik voelde echt een sprankje hoop. Toen zei je dat je eindelijk naar huis ging... en ik dommerik die ik ben dacht nog dat er goed nieuws was, enkele seconden daarna viel alles in duigen. Je vertelde dat het voorbij was en ik kon en kan het nog steeds niet geloven.
Waarom moest die stomme blindedarmoperatie alles in de war gooien ??

De momenten daarna heb ik je zo vaak aangekeken, iedere blik van je en elk woord staat in mijn geheugen gegrift en ben je echt dankbaar.... je hebt echt iets goeds betekend voor mij. Jij bent iemand die echt verschil heeft gemaakt.

Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar je leek opgelucht dat er een besluit was gemaakt je wilde gewoon naar je huisje met je ventje. Jij was gewoon degene die mij troostte nadat je had verteld, ongelooflijk, dat is wat jij bent. Toen Woman binnen kwam hebben we gewoon met zijn drieen gelachen en gepraat, herinneringen opgehaald aan alle mooie en grappige dingen. Ik heb me geprobeerd groot te houden, ik wilde niet dat je door me overstuur zou raken. Woman zei ook weer precies de goede dingen, dat we trots op je waren en dat je het goed hebt gedaan.

Maar de grote en enige vraag blijft gewoon waarom, waarom, waarom ???!?!?
Ik ben echt woedend en verdrietig en alles tegelijktijd....

Eenmaal buiten met Woman....we wisten het niet meer, allebei kapot van verdriet. Zo'n prachtig en lief mens, die zomaar gaat verdwijnen uit ons leven.... Ik zit te janken als een baby achter mijn toetsenbord, ik kan hier niet goed mee omgaan. Ik voel nog steeds je hand in de mijne toen ik je vasthield in het ziekenhuis. De afgelopen dagen zijn als een roes aan mij voorbij gegaan, alles lijkt zo nutteloos en onbelangrijk. Ik sta met je op en ga s'avonds met je slapen. Geen minuut uit mijn gedachten.

Hoe kan het toch in godsnaam zijn dat je s'avonds niet durft te gaan slapen omdat je bang bent om nooit meer wakker te worden ?? Hoe kan het toch dat je je zo sterk houd ? Ik wil er niet over praten en denken maar ben zo bang voor de dag dat ik hoor dat je er niet meer bent.....

Cause I worship the ground you walk on
And I will love you until the day I die
And somewhere down the line
When the years are not so kind
I'll still worship the ground you walk on

Lieve Laar, voor altijd in mijn hart en ziel verliefd Dankjewel verliefd
08 okt 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Iris
Iris, vrouw, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende