Lieve Linda
Ik ben echt helemaal leeg... heb mezelf de afgelopen dagen naar mijn werk moeten slepen maar ik kon mijn gedachten er maar moeilijk bij houden. Stom eigenlijk, mensen vragen constant hoe gaat het nu en ik zeg dan maar goed om er van af te zijn maar hoe ik me van binnen voel is met geen pen te beschrijven. Ik voel me zo verdomd eenzaam. Alsof ik op de top van een grote berg sta en niemand hoort en ziet mij. Vriendinnen vragen beleefd naar hoe de crematie is geweest maar weet je, het intresseert niemand geen bal, het liefste hebben ze het er nog geen 5 minuten over om dan door te schuiven naar een volgend onderwerp.
Ik mis je meissie.... gewoon al het feit dat je niet zult reageren op mijn verhalen, juist nu ik weer hier rondhang op MD. Wat kan ik van je crematie zeggen ? Ik vind het zo stom om te zeggen dat het een mooie uitvaart was...hallo
mensen van 24 horen niet dood te gaan dus het voelt zinloos om te zeggen dat het mooi was. Het was vooral in en in triest. Al jouw vrienden die bij elkaar zaten, je zusje en broertje... de woorden die ze spraken, echt zo fijn en herkenbaar. Dat we moesten lachen om bepaalde herinneringen van jou. En niet te vergeten je lieve maatje waardoor je hier op MD bent gekomen, erg indrukwekkend wat hij over je zei.
En nu ben je weg, een hoopje as, dat is alles. Ik kan er gewoon nog steeds niet bij. Iedereen gaat gewoon door en ik sta bovenop de berg te gillen en te roepen en niemand luistert. Daarnaast helpt het ook al niet dat ik woedend ben, boos dat jij weg bent gehaald terwijl je hier nog nodig bent. En rot op met die stomme cliche's van ze is nu beter af enz. Net of ik daar op zit te wachten. Tuurlijk ben je niet beter af nu, nu ben je dood en je had springlevend in je huisje met Martin moeten zitten. Met de kaarsjes aan en een borrel in je hand. Of minstend lekker sexend op alle plekjes in je huisje.
En nog voel ik je zo om me heen, ik ben misschien een idioot van de bovenste plank dat ik toestraks in de auto hardop tegen je heb zitten praten maar weet je, ik voel me er goed bij en het idee dat je me misschien hoort is genoeg. Al is het maar mijn idee...
Feit is dat je er niet meer bent lieverd en dat door mijn hoofd de hele Linda film steeds opnieuw afspeelt, dat ik je lachende gezicht voor me zie en je dansende haren. Hoe lekker brutaal je kon zijn en hoe vaak ik heb moeten lachen over de acties die je uithaalde. Dat kan toch niet allemaal weg zijn nu. Is er dan niemand die even de moeite neemt om de berg op te klimmen en me te vertellen waarom jij nu zo nodig dood moest gaan ?? Ik kan er niet mee omgaan... ik wil niet dat je dood bent.
Uiteindelijk is het een verhaal vol puinhopen en onduidelijkheden, mijn mascara overal op mijn gezicht en er is niets veranderd. Jij bent en blijft voorgoed weg.
Rock chick of the century
Is acting like she used to be
Dancing like there's no one there
Before she never seemed to care
Now she wouldn't dare
It's so rock and roll to be alone
And they'll meet one day
Far away
And say "I wish I was something more"
And they'll meet one day
Far away
And say " I wish I knew you, I wish I knew you before"