Lekker zeuren.

Ik weet niet waar ik moet beginnen, dus ik begin maar ergens.

Het is alsof mijn lichaam mij in de steek laat. Al een maand lang, ben ik aan het etteren met mijn gezondheid. En i.p.v. dat ik mij beter voel, voelt het alleen maar slechter. Er zijn momenten dat mijn hoofd zoveel zeer doet, dat ik het gevoel heb dat ik wegval. Hierna, ben ik ook vaak kleine stukjes kwijt (een soort geheugenverlies) vaak ben ik ook duizelig en mijn rug begint weer op te spelen. Wat is er in godsnaam mis met mij? Ik voel mij tachtig jaar in plaats van een jonge meid begin twintig. Pijnstillers zijn mijn beste vriend. En ja, ik weet dat je daar ook bij-effecten van kan krijgen of juist daarvan pijn. Dus ik probeer er echt op te letten, dagen dat ik vrij ben minder te nemen maar de pijn is gewoon te sterk. Ik slik vitamine pillen, ik slaap redelijk en probeer gezond te eten maar niets helpt. Wanneer ik een rust dag heb gehouden lijkt het soms alleen maar erger te zijn de volgende dag. Zijn dit dan allemaal psychosomatische klachten? Komt dit dan allemaal door stress.

Zover mijn lichamelijke misserie. Nu kunnen we doorgaan op het geestelijke gedeelte. Ik wil het niet toegeven, maar de laatste twee weken begin ik steeds meer te geloven dat ik weer 'echt' depressief aan het worden ben. Ik ben nooit een heel vrolijk persoon geweest maar deze symptomen herken ik maar al te goed. Mijn concentratie is bar slecht en op sommige momenten vraag ik mij überhaupt af of ik het schoolwerk wel trek. Het is niet moeilijk, ik zou het makkelijk aankunnen maar zelfs de simpele dingen stel ik uit, te weinig concentratie (en motivatie). Ik kan uren doen over een verslag, welke ik voorheen zo af had. Hierdoor stel ik nog meer uit. Ik maak mij oprecht zorgen over de aankomende toets weken, ik heb nog geen boek opengedaan (dat lukt ook niet) en mijn verslagen worden bikkelen. Soms heb ik het gevoel dat ik in janken kan uitbarsten om de meest stomste dingen. Soms zou ik wel gewoon willen janken, willen gillen en het liefst ook met dingen willen gooien. Want ik haat mijn leven! (op dit moment) en ik wou dat mensen dat zagen. Ik wou dat mensen zagen, hoe erg ik er doorheen zit. Tegelijkertijd verafschuw ik deze gedachtes. Terwijl ik deze woorden aan opschrijven ben, voel ik mij de grootste aandachtstrekker en de stem in mijn hoofd zeg 'als je dat maar uit je hoofd laat om te doen. Vraag om een normale manier om hulp'. Maar dit lukt niet en elke poging die ik doe voelt als mislukt.
In de poging gezond om hulp te vragen, vertelde ik dit weekend aan een goede vriendin dat het niet zo goed gaat. Echter, zit deze vriendin in een heel gelukkige levensfase op dit moment en heeft ze vooral daar alleen oog voor. Ik ben oprecht heel blij dat ze zo gelukkig is en ik gun het haar dit echt. Ze was zelf het afgelopen jaar erg zoekende en voelde zich ook dikwijls erg rot. Maar haar reactie, op mijn poging om te delen dat het niet zo goed gaat, voelde letterlijk voor mij als een afwijzing. Ik deed het via APP en misschien was dit ook niet de goede manier (je ziet iemands gezicht niet blabla. Maar hierna voelde ik mij zo slecht, dat ik niets anders kon dan janken en roken. Tegelijkertijd ben ik ook jaloers, omdat het zo goed met haar gaat en ik voel me eenzaam en afgewezen. Ik wil ook geen negatieve invloed zijn op haar 'positieve vibe' die ze eindelijk gevonden heeft. Hetzelfde geldt voor mijn beste vriendin, ze heeft zelf ook haar dingen en mijn SHIT kan ze er eigenlijk niet bij hebben. En dan hebben we nog mijn moeder, maar die heeft al zoveel aan haar hoofd. Ze draagt de grote zorg over mijn gehandicapte broertje, heeft een veeleisende baan en is pas een jaar getrouwd. Ik wou dat ik me verbonden voelde met deze mensen, zoals voorheen. Maar dat voel ik gewoon niet meer. Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik mijn tong afbijt en niet zeg wat er aan de hand is, jaloers ben, mij verlaten voel en mezelf ga isoleren (mede uit de angst dat ze me toch wel zullen verlaten). En ja, alweer verafschuw ik deze gevoelens. Want wat verwacht ik nou van deze lieve mensen? Dat ze niet gelukkig zijn omdat ik dat ook niet ben? Dat ze mij een soort onvoorwaardelijk gevoel geven van geluk en liefde? Waarom ben ik zo egoïstisch? En ik weet dat isoleren iets is, wat ik mezelf aandoe en ze mij vast niet zomaar in de steek laten. Maar toch voel ik het en het ergste toch doe ik het.

Ik ben vaker depressief geweest en ik weet de 'adviezen'. Dus onder het mom, niet opgeven hijs ik mezelf weer elke dag uit bed (ondanks de pijn) en probeer ik wat van mezelf te maken. Al eerder schreef ik over mijn eetbuien. Deze zijn jammer genoeg niet minder geworden. Ik voel me dus eigenlijk elke dag dikker worden, opgezwollen en vies. Het vervelende is dat je aan mij vaak heel goed kan zien hoe ik mij voel. Dus wanneer ik mij slecht voel, zie ik er ook vreselijk slecht uit. Een grauwe huid, puisten, dun haar, een dikke kop en opgezet lichaam. Mijn kleren zitten niet meer lekker. Vandaag ben ik wezen shoppen met twee oud-klasgenoten en echt elk kleding stuk wat ik paste zat verschrikkelijk. Opgegeven moment ben ik maar opgehouden omdat ik wist dat het geen zin meer had om door te blijven gaan. De laatste weken mis ik in de ochtend vaak bijna de trein, omdat ik gewoon niet weet wat ik moet aantrekken. Omdat ik niet meer weet waar ik toonbaar in kan lopen.

Dat is ook nog zoiets, ik ben chaotischer, besluiteloos en klungeliger dan ooit. Ik probeer ECHT wat van mijn dagen te maken. Maar de afgelopen weken was ik zo 'dromerig' (lees: chaotisch) dat ik de meest domste fouten maakte. Ik kwam te laat bij een college, omdat ik in de verkeerde trein stapte en pas halfuur later achter kwam dat dit zo was. Terwijl ik die dag daarvoor ook al te lang in de metro was blijven zitten. Mijn toppunt van besluitenloosheid was zaterdag. Zaterdag was ik vrij en heb ik behalve de hele dag op de bank gelegen, niets gedaan. Echter had ik geen eten in huis, dus moest ik wel het huis uit. Ik nam mezelf voor om een 'gezonde' maaltijd voormezelf klaar te maken. Eenmaal in de winkel, wist ik gewoon niet wat ik moest kiezen. En ja, dat heb ik wel vaker gehad maar nog nooit op deze ziekelijke manier. Elk gerecht wat ik maar opnoemde ik mijn hoofd, had ik geen trek in. In de hoop om inspiratie op te doen, ben ik tig rondjes door de winkel gelopen. Ik schaamde me dood, omdat ik er waarschijnlijk als een gek uitzag (honderd rondjes lopen zonder iets te pakken). Uiteindelijk ben ik de winkel verlaten zonder iets in mijn mandje. Ik voel me net een leeghoofd, zoals die patrick ster van spongebob. Iemand die niets weet en een geheugen heeft van een goudvis. What the fuck is er mis met mij?

Soms denk ik, dat ik het mezelf gewoon maar allemaal aanpraat. Dat het wel meevalt, dat ik mij aanstel, dat ik gewoon een weekje niets moet doen en het daarna wel weer oké is. Soms zit ik op de fiets en hoop ik dat ik zal worden aangereden om vervolgens snel mezelf weer toe te spreken, dat ik dit niet meen en dat ik dit al helemaal niet mag denken. Soms wil ik weer klein zijn, gewoon bij mijn ouders leven zonder zorgen (maar tegelijkertijd wil ik dit ook zeker niet en wil ik gewoon alleen zijn.)

Dit zal wel één van mijn meest chaotische verhalen zijn.
Zo voel ik mij ook .. chaotisch en kapot.