Leven tussen de chaos en stilte in

Hoeven, het kleine dorpje waar ik woon. De stilte, de eeuwige rust en niemand die mijn naam kent.
Mijn huis, mijn prinsessenkamer waar ik altijd droomde over liefdes en verre avontuurlijke reizen.
Mijn eigen bed, de enige veilige plek waar ik mijn hoofd vol gedachten kan rusten op mijn zijdezachte kussen. De plek waar ik mijn tranen de gang kan laten gaan zonder dat iemand het ziet. Hoeven, het kleine dorpje waar mensen mij alleen maar van gezicht kennen. Dat is dat meisje, dat meisje dat zomers rent op haar blote voeten door het gras. Dat meisje met haar lange haren dansend in de wind. Het meisje dat dromerig muziek luistert op straat en samen met de hond de eendjes voert. Ik ken hier niemand, en niemand kent mij. Ik voel me hier al snel alleen en somber maar soms is alleen zijn het fijnste wat er is. Na een lange dag voelt het vertrouwd om weer naar huis te reizen. Ik ben altijd onderweg naar de stad daar waar de sfeer gezellig en er een nieuwe wereld voor mij openligt. Het reizen in de bus blijft spannend. Hoe verder weg ik ben van het dorp hoe harder mijn hart klopt. Ik heb het avontuur altijd in mij gehad. Van Breda naar Barcelona of Madrid. Parijs, Rome, Berlijn..ik ben er allemaal al geweest. Als ik aan de stad denk dan denk ik aan mijn liefde, uitgaan tot de vroege uurtjes, winkelen, studeren, terrasjes, vrienden, alles wat bruisend is..het tegenovergestelde van mijn stille dorp. De stad is altijd vernieuwend en er zijn altijd nieuwe mensen die zomaar in je leven kunnen komen. Elke keer is weer anders. En Het dorp..ach daar blijft de stil tijd staan lijkt het wel. Alles blijft hetzelfde, en dat is mij te saai. Maar toch..Hoe graag ik ook in de stad ben en samen met mijn liefde de dagen doorkom.. Er is nog steeds 1 plek wat mijn thuis blijft. Elke keer is het moeilijk om afscheid te nemen omdat ik hem dan zo mis en de rest wat ook tot mijn leven behoort. Het is een wereld van verschil..de stad en het dorp. Zoiets als de zon en de maan en zwart en wit maar ach verschil moet er zijn. Net zoals de mens zelf, net zoals mij. Chaos en sereniteit..ik ben het beide. Even tot je eigen komen en alleen zijn is zo op zijn tijd heerlijk. Even wegrennen van de drukte op een doordeweekse dag of gewoon zomaar omdat het kan. Ooit zal ik dit dorp verlaten en laten voor wat het is. Dan hoef ik niet meer op en neer te reizen. Het enige wat ik dan met mij meeneem is de rust en de stilte die je als mens nodig heb in je hart. Waar ik ook zal wonen later zoveel maakt het mij niet eens uit. Als de stilte is gekeerd dan maken we toch chaos? En als er chaos is dan zoeken we toch de stilte op? Ik ga daarheen waar mijn pad mij naar toe leidt. Ik ga daarheen waar mijn liefde naartoe gaat. Ergens waar mijn hart ligt en ik de wegen zal volgen tot het einde der tijden.