Stop de tijd,
het word me allemaal teveel.
Het besluit, ik vind het gewoon zo moeilijk,
me moeder gaat vandaag haar baan opzeggen.
Kan je zonder een moeder leven?
Ja tuurlijk, maar ik..
Het lijkt net of ze weg gaat uit m'n leven, voorgoed.
En ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan,
moet ik het accepteren, moet ik blijven huilen..
Ik kan het gewoon niet begrijpen, hoe kan je naar italie gaan.
Liefde kan gekke dingen doen, maar hoe kan je je kinderen
achter laten, je baan opzeggen. Je kan geneens de taal!
Een nieuw leven beginnen, ik snap het best voor
haar maar ik heb zo mijn moeder nodig!
Tranen blijven over mijn wangen lopen,
het doet gewoon zo zeer.
Eerst mijn examens halen, dan gaat ze weg.
ik hoop niet dat het mijn examen's beïnvloeden gaat,
want alleen dat ze haar baan opzegt geeft al stress voor mij.
Ze gaat het gelukkig eerst 2 maanden proberen,
houdt het huis aan, en dan komt ze terug. Hoop ik..
Ik kan het gewoon niet begrijpen.
Het doet gewoon zo veel pijn