Liefdee....
Ik denk - weet zeker - dat liefde voor mij niet is weggelegd. Nu zal je jezelf zeker de volgende vraag stellen 'hoezo dat opeens?'. Ik zal het je eens vertellen waarom. Ik had een man in mijn leven, tenminste ik dacht dat het een man was. Maar helaas, net zoals de rest is het slechts een van de zoveelste. Die man, ik kon hem nergens anders vinden. Die man gaf ik alles. Ik gaf hem mijn liefde, mijn warmte, mijn vertrouwen, ik gaf hem alles. Er is geen persoon die ik zoveel vertrouwde als hem. Ik geloofde in hem, in zijn woorden en in zijn 'liefde'. Ik was mezelf bij hem, ik voelde me op m'n gemak bij hem, met hem kon ik lachen en huilen. We konden over alles praten, en ook zoveel ruzie's gehad die zelfs ook leuk waren, tot laat in de uren naar de sterren gekeken. Ik had plannen met hem, hij was mijn doel. Met hem wou ik de toekomst in, ik wou alles met hem doen. Maar achteraf bleek het allemaal nep te zijn. Het waren de praatjes waarin ik helaas geloofde, zoals elke vrouw zou geloven. Iedereen om me heen zag het, maar wou ik het niet zien of was ik echt blind? Ik ben er niet boos om, want ik heb de tijd van mijn leven gehad. Ik ben eerder teleurgesteld, want ik geloofde echt in hem. Maar door hem ben ik veranderd, door hem heb ik veel dingen geleerd. En daar dank ik hem voor. Misschien was hij slechts 'tijdelijk' in mijn leven, maar voor mij leek het wel een eeuwigheid. Ik ben nog steeds ik, ik ben niet veranderd. Ik ga geen jongens of mannen haten door hem. Nee, ik ga door met mijn leven. Ik ben veels te jong om op 1 plek te blijven staan en treuren om iets wat de toekomst niet meer waard is. Maar ik ben wel gebroken, de pijn die ik in mijn hart voel zal zeker nog wel een tijdje aanwezig zijn. Ik haat hem niet en ik kan hem niet haten, want hij zal altijd een deel van mij blijven. Zoals ze zeggen; na regen komt de zonneschijn en ins'Allah komt die voor mij ook op een dag. 14.10.'05 - 31.12.'09.
Liefs Eddi
ladyE, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende