Lieve papa..

Hij is er niet meer nooit gedacht zo hem zo snel te verliezen maar helaas is dit wel gebeurt.
Hij sukkelde al wel met zn gezondheid een poos.. maar er werd gezegd het is niet lichamelijk het is nog het rouwproces door het verlies van zijn vrouw.
Al een tijdje had hij veel pijn in zijn onderrug, mijn vader had een hoge pijn grens maar hij kon het in februari niet meer aan en is toch maar weer naar de dokter gegaan.. die heeft hem uiteindelijk doorgestuurd naar het ziekenhuis, de internist, uroloog.. en nog een paar om bepaalde dingen uit te sluiten.
Tot augustus hebben ze niks kunnen vinden.. uiteindelijk werd er besloten tot een darmonderzoek aangezien dat een reden kon zijn van de pijn.. het eerste onderzoek ging mis..
Daarna is hij opgenomen voor het onderzoek omdat het spul wat jemoet nemen van te voren heel slecht viel en hij het niet weg kreeg. Ook dit keer is het mislukt. Toen een foto geprobeerd met speciaal vloeistof ofzo...
Ging allemaal niet zo goed, het enige wat ze zagen was dat er iets zat in de darmen maar wat wisten ze niet zeker.
2 september om 6 uur 's ochtends werd ik door hem gebelt dat hij met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht.. het ging niet goed en ze dachten dat hij een hartaanval had gehad de dag ervoor.
Ik met een noodgang erheen.. hij kwam op de hartbewaking terecht, na 2 dagen had hij bloed in de ontlasting dus toch dat darmonderzoek wat nodig was.. dus overgebracht naar de afdeling MDL. Daar ging het eigenlijk alleen maar nog slechter.. hij was ingeplant voor het darmonderzoek maar kon ineens haast niet meer eten.
Toen hebben ze een maagonderzoek gedaan bleek dat hij allemaal zweren in zn slokdarm had waardoor hij dus niet kon slikken en zoveel pijn had.
Maandag 10 september zou hij toch het darmonderzoek krijgen want daar kwam het vandaan dachten de dokters.

Vrijdag 7 september weer rond 6 uur 's ochtends kreeg ik weer een telefoontje... hij had een beroerte gehad. en lag nu op de afdeling neurologie.
Toen ik later bij hem kwam kon hij niet meer praten en zn hele linkerkant niet gebruiken. Hij had een sonde omdat hij niet meer kon slikken.
Hij zag het niet meer zitten... dat kon ik zien aan hem. Allebei erg gehuilt toen want het leek er niet op dat het beter zou gaan.
In de dagen erna ging hij wat vooruit.. hij kon weer een beetje praten.. wel met moeite. Het schrijven ging alleen niet echt meer. Ik kon hem redelijk begrijpen omdat ik hem wel goed ken, maar andere mensen hadden daar meer moeite mee.
Uiteindelijk heeft hij zijn darmonderzoek gehad en er bleek een gezwel te zitten.. hier hadden ze een stukje van genomen om te kijken wat het is.
De dokters wisten nog steeds niet waar alle klachten nou vandaag kwamen.

Vrijdag 14 september wilden ze een gesprek, de uitslag was binnen, het was een goedaardig gezwel.. toch een opluchting.
Maar in de tussentijd was mn vader heel veel afgevallen en eigenlijk behoorlijk zwak geworden. Hij kreeg nog steeds sondevoeding en al zn medicijnen via de sonde omdat het slikken nog steeds niet in orde was.
Ze besloten tot een onderbuikfoto omdat dat het enige nog was wat ze konden bedenken...
Maandagochtend 17 september werd ik gebeld ze wilden weer een gesprek naar aanleiding van de foto.. en ik had al zo een gevoel dat het niet goed was. Rond 13:00 was ik op de afdeling en gesproken met de arts..
Ze hadden kanker gevonden in de alvleesklier met uitzaaingen naar de lever... wat we vreesden en hoopten dat het niet was.. was het toch
Hij werd weer overgeplaats, nu naar de afdeling oncologie.
Rond 17:00 kwam de oncoloog (toevallig dezelfde die mn moeder ook had ) het zag er niet goed uit vertelde hij, chemo, bestraling of iets dergelijks konden ze niet geven omdat mn vader al zo verzwakt was.
Hij werd dus naar huis gestuurd om aan te sterken en moest 2 weken later terugkomen om te kijken hoe het dan met hem ging.

Woensdag 19 september is hij thuisgekomen, waar hij heel erg blij mee was! Verpleging geregeld ivm de sonde die hij nog steeds had en het slikken wat niet ging.
Het leek redelijk te gaan met hem.. hij klaagde niet.. elke keer vroeg ik of het ging.. of die het allemaal wel kon.. JA was het antwoord.

27 september.. ik beroerd.. flinke griep te pakken.. maar toch die dag nog even naar hem toe geweest en in de rolstoel naar buiten met hem geweest.
Toen had ik afgesproken dat ik pas weer maandag 1 oktober zou komen om uit te zieken en hem niet ziek te maken.
Zondag 30 september ik werd om 14:15 gebelt door de thuiszorg.. ze stonden voor de deur en zagen mn vader door de brievenbus in de gang liggen.. hij kon niet meer opstaan.. sonde lag eruit en hij zag er beroerd uit.
De verpleegster is mij komen ophalen aangezien ik een sleutel had.. we hebben hem opgetilt en in een stoel gezet met dekens want hij lag er al vanaf de ochtend. Alle lichten waren nog aan.. en wat ik begreep uit zijn verhaal (het praten ging ineens een stuk slechter) was het rond 8 uur gebeurd maar wist hij niet waarom en wat hij ging doen.
Arts gebelt die langs geweest.. hij moest toch mee naar het ziekenhuis voor check-up.

Voordat de arts kwam heb ik nog een lang gesprek gehad met mijn vader over wat hij nou wilde.. want hij kon niet meer alleen blijven dat bleek wel. Hij wilde absoluut niet naar een verzorgingstehuis en wilde gewoon thuis blijven, en als het heel erg zou blijken te zijn ook thuis sterven.

In het ziekenhuis is hij weer naar de afdeling oncologie gebracht.
Maandag 1 oktober werd ik 's ochtends weer gebelt dat de oncoloog me om 16:30 wilde spreken..
Ik ging al eerder naar het ziekenhuis samen met mn broertje.. mn vader was een stuk slechter als de dag ervoor.. hij kreeg morfine waar hij waarschijnlijk ook suf van was.. maar toch hij kon niet veel meer.. praten ook niet echt en was af en toe gewoon niet echt aanwezig.
Smiddags vertelde de oncoloog dat uit bloedonderzoek bleek dat mn vader heel rap achteruit is gegaan.. er was schade aan zn hart en zn nieren.. hij had waarschijnlijk die zondag een hersenbloeding gehad waardoor hij is gevallen en zo slecht was geworden.
Hij was stervende.. werd me toen gezegd.
Ik had er ergens al rekening mee gehouden maar toch.. in 2 weken van de diagnose dat het zo slecht ging.

Ik heb de wens van mn vader in stand gehouden, alles geregeld dat hij naar huis kon om te sterven.
Dinsdag 2 oktober in de namiddag is hij thuis gekomen, verpleging geregeld en een bed etc.. aangezien mijn vader niets meer kon.
Het was vreselijk hem zo te zien! Hij wilde zn bed steeds uit en had veel pijn.. je weet gewoon niet wat je moet doen dan, je kan niets voor hem doen anders dan alles er omheen goed regelen.
Woensdag 3 oktober in de namiddag was er een morfinepomp geregeld omdat hij zoveel pijn had.

Donderdag 4 oktober.. 03:00 werd ik wakker gebelt door de verpleger Fabio die bij mijn vader was voor de nacht.. Hij was overleden.
Gelukkig.. en klote!
Gelukkig omdat hij zoveel pijn had en zo niet had willen leven.. en klote.. logisch natuurlijk.

Ik mis hem vreselijk! zo snel dat het is gegaan.. zo had het niet moeten zijn.
Hij was 4 juli met pensioen gegaan.. hij had nog ene lange tijd mee kunnen gaan..maar het heeft niet zo mogen zijn.

Ik troost mij met de gedachte dat hij bij zijn geliefde Thea is die hij zo vreselijk heeft gemist na haar overlijden.

Papa