little scared girl in a big world
Ik ben mijn halve leven gepest en durfde nooit voor mezelf op te komen.
Hierdoor ben ik getekend voor het leven.
Want ik durf niet van me af te bijten, durf geen mening te hebben, als ik een mening heb weet ik niet hoe ik hem moet onderbouwen(twijfel altijd aan mezelf en mijn standpunten), en ik ga ook vaak de discussie uit de weg omdat ik me snel aangevallen voel.
Ik ben ook altijd bezig met de vraag: Hoe zou die persoon over mij denken? Hoe kom ik over op mensen? Doe ik het wel goed zo?
Als ik ergens voor naar een arts moet ga ik niet op mijn strepen staan en laat ik me zo weer wegsturen, terwijl ik nog niet verder ben gekomen en geen informatie heb gekregen.
Ik kan niet voor mezelf of voor mijn lichaam opkomen.
In een werksituatie laat ik mezelf ondersneeuwen en afblaffen.
Als ik het ergens niet mee eens ben dan zeg ik er niks van om alles maar zo vriendelijk mogelijk te houden.
Voor iedereen sta ik klaar, maar er is niemand die eens aan mij vraagt: hoe gaat het?
Als ik naar een arts of gesprek moet, dan gaat er altijd iemand met mij mee omdat ik mezelf gewoon weer buiten laat zetten.
Hoe moet ik het redden in dit leven, zo onzeker en bang...
Binnenkort moet ik naar een psycholoog en die zal mij dan ook opgeven voor een assertiviteitstraining.
Zal dit zin hebben? Laat ik het hopen...
Want ik ben het ook beu, ik wil niet altijd afhankelijk zijn van mijn vriend en familie.
En ik doe echt mijn best, maar het lukt me gewoon niet.
En mensen maken daarom misbruik van mij.
Maar ik ben potverdorie bijna 25 jaar!
Voel me af en toe net zo'n domme ezel.
Als jullie tips voor me hebben???
Zou ze graag willen horen.
Hierdoor ben ik getekend voor het leven.
Want ik durf niet van me af te bijten, durf geen mening te hebben, als ik een mening heb weet ik niet hoe ik hem moet onderbouwen(twijfel altijd aan mezelf en mijn standpunten), en ik ga ook vaak de discussie uit de weg omdat ik me snel aangevallen voel.
Ik ben ook altijd bezig met de vraag: Hoe zou die persoon over mij denken? Hoe kom ik over op mensen? Doe ik het wel goed zo?
Als ik ergens voor naar een arts moet ga ik niet op mijn strepen staan en laat ik me zo weer wegsturen, terwijl ik nog niet verder ben gekomen en geen informatie heb gekregen.
Ik kan niet voor mezelf of voor mijn lichaam opkomen.
In een werksituatie laat ik mezelf ondersneeuwen en afblaffen.
Als ik het ergens niet mee eens ben dan zeg ik er niks van om alles maar zo vriendelijk mogelijk te houden.
Voor iedereen sta ik klaar, maar er is niemand die eens aan mij vraagt: hoe gaat het?
Als ik naar een arts of gesprek moet, dan gaat er altijd iemand met mij mee omdat ik mezelf gewoon weer buiten laat zetten.
Hoe moet ik het redden in dit leven, zo onzeker en bang...
Binnenkort moet ik naar een psycholoog en die zal mij dan ook opgeven voor een assertiviteitstraining.
Zal dit zin hebben? Laat ik het hopen...
Want ik ben het ook beu, ik wil niet altijd afhankelijk zijn van mijn vriend en familie.
En ik doe echt mijn best, maar het lukt me gewoon niet.
En mensen maken daarom misbruik van mij.
Maar ik ben potverdorie bijna 25 jaar!
Voel me af en toe net zo'n domme ezel.
Als jullie tips voor me hebben???
Zou ze graag willen horen.
17 mei 2011
- meld ongepast verhaal
-
lllaurette
dinsdag 17 mei 2011 13:40
Heb een aantal jaren geleden ook een assertiviteitsstraining gedaan, mij hielp het eigenlijk niet. Had er niets aan, niets uit geleerd.
Mijn psychologe hielp wel beter maar heb wel 4 psychs afgegaan voor ik echt een goeie voor mij had...
Maar iig de dingen die je doet kunnen zeker geen kwaad, dus ik zou zeggen probeer het maar
-
androajke
dinsdag 17 mei 2011 13:47
Dankje, ik ga ook al naar de 2de psych, die andere had ik geen klik mee... Werkte averechts, en alles was erger dan mijn problemen! Lomp wijf dus... Sorry voor het taalgebruik.
Ik doe enorm mijn best, maar klap vaak dicht.
Bedankt voor je reactie! -
lllaurette
dinsdag 17 mei 2011 13:55
da's graag gedaan hoor, en da's niets van je taalgebruik
Dat van het dichtklappen herken ik wel maar uiteindelijk (als je ook genoeg zelfvertrouwen hebt) dan komt dat vanzelves goed hoor (bij mij toch )
Veel succes alvast! -
prinses.
dinsdag 17 mei 2011 14:11
Ik denk altijd: 'Ik mag er zijn, en ik ben er ook'
En soms stop ik gewoon even met denken (klinkt misschien een beetje raar) Want ik denk té vaak voor een ander; 'Ik zeg dit maar niet, want dat vinden ze vast stom'. Maar hoe weet ik hoe een ander denkt? Ik maak het mezelf alleen maar moeilijker door altijd maar te twijfelen.
Ik dwing mezelf om een knop in mijn hoofd om te zetten, om juist de moeilijke dingen te doen. Op een gegeven moment raak ik er zelfs gewend aan en voelt het prettig dat ik gewoon mezelf kan zijn, mijn mening kan geven en voor mezelf kan op komen.
Daar door krijg ik dan weer zelfvertrouwen en op gegeven moment is het niet meer zo heel moeilijk al eerst, dan denk ik 'de vorige keer lukte mij het ook'
Ik had nooit gedacht, ik was vroeger ook echt extreem verlegen dat ik ooit de dingen zou durven die ik nu doe.
En bij moeilijke gesprekken of als ik naar de dokter moet en ik denk dat het me niet lukt, bedenk ik van te voren wat ik ga vragen.
Ik kijk ook vaak af bij andere mensen hoe die dingen doen of vraag advies aan mijn moeder of vriendinnen. -
prinses.
dinsdag 17 mei 2011 14:12
succes trouwens
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 mei 2011 little scared girl in a big world ( 5 )
- O 13 mei 2011 Mijn verhaal ( 8 )