long time a go.....
tis weer een poosje geleden dat ik hier schreef... ik heb me door mijn stage heen gevochten, en besef nu dat ik eigenlijk elke dag weer vecht.
Elias is nog steeds aan de drugs.. voor een afkickkliniek staat 3 tot 6 maanden wacht tijd. dinsdag gaat hij weer methadon aan vragen. En ik doe mijn best hem te steunen, maar ben ik sterk genoeg. Wanneer is het te veel... die vraag stel ik elke dag weer, kan ik nog verder dragen. Op de momenten dat elias dope ziek is breekt mijn hart... Het doet zoveel verdomde pijn om hem zo te zien... omdat ik weet wat hij voelt ik weet wat er door hem heen gaat. En ik draag het allemaal, ik zeg er geen woord over tegen hem maar voor hem is het ook voorbij als hij zijn dope heeft. Bij mij leeft het door, de pijn... het verdriet... Soms vraag ik mezelf af... is hij het waard dat ik voor hem vecht... ben ik niet meer waard dan mijzelf nu zo weg te cijveren? Soms denk ik mijn grens te hebben bereikt... uit woede en verdriet... vooral ook onmacht trap ik dan een prullebak of fiets inelkaar... maar huilen kan ik niet.... niet meer....
Suusjuh, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende