Zucht...
het is weer een tijd geleden....
zoveel dingen weer gebeurt zoveel ruzies weer gehad....
twijfels blijven komen en gaan. Mijn ouders vertrouwen hem niet... omdat hij vaak te laat komt... maar zij kennen hem niet zoals ik hem ken, zij kennen niet alle problemen en ik kan ze niet alles vertellen.
elke dag weer vraag ik mijzelf af zie ik hem vandaag... hoe lang houdt ik nog vol. Er rust een zware druk op mijn schouders en kan er met niemand over praten... soms denk ik ik kap er mee.. ik maak het uit en ga alleen verder... maar ik wil hem niet kwijt... ik hou zo verdomde veel van die gozer!!! De manier waarop hij me aankijkt... aanraakt... zeggen me dat hij me niet bedonderd. Waarom twijfel ik dan zo.... Ik heb rust in mijn kop nodig en elias ook. maar voorlopig zit dat er niet in. ik zit in een toetsweek waarvan ik er al 2 heb gemist. verdomme... moet wachten op mijn ov en heb nog schulden af te betalen.. mijn enige troost is mijn puppy van 7 weken oud... hij troost me...
Wil niet zeggen dat ik geen steun heb van vrienden om mij heen... En iemand hier van mydi weet ook dat ik veel van hem hou en dat hij voor mij ook een troost is. Ik mis vaak gewoon even die arm om me heen... iemand die geen woorden nodig heeft maar gewoon even voor me klaarstaat... die me eventjes vast houdt zodat ik me even veilig kan voelen... even geen boze wereld die aan me trekt... even geen antwoord hoeven geven op vragen of problemen....
ik merk dat ik weer een muur bouw.... een muur om mijn hart... en dat wil ik niet... nooit meer....
ik tel de dagen tot het einde van deze hel....
Suusjuh, vrouw, 40 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende