love versus me

In zo'n week had ik altijd wel minstens twee dingen die ik onthield om aan hem te kunnen vertellen. En dan luisterde hij bijna altijd wel en zonder het te merken verwachtte ik dan altijd iets wezenlijks van hem, en dat kwam dan ook vaak. Een soort kleine ontmoeting om het contact levendig te houden en om je geliefd te voelen en om de ander lief te hebben. Maar de fijne dingen wegen nu echt niet meer op tegen de andere dingen. Waarom worden de fijne dingen niet minder en juist de slechte dingen alleen maar slechter? Tussen zulke uitersten is er geen balans meer mogelijk.
Ik moet mezelf leren me te troosten met de juiste dingen. De morele en diepste dingen. Want de liefde tussen ons voelt te goed, maar eist ondertussen een te zware tol. Het is duidelijk dat ik elke dag in een gevecht kom met twee sterke stemmen. Het één is moreel juist en voelt gezond aan, en het ander roert met kaneelstokjes in mijn buikwater en voert me limonade. Ik zie al zo lang een absolute gelijkenis met een verslaving, maar wanneer ik dat woord gebruikte vond hij het te negatief. natuurlijk. Voor hem is het (weet ik zeker) minder belastend. Daar ging zelfs alles zo ongeveer om.

Ik wil het telkens uitschreeuwen en mensen aan mijn kant verzamelen over deze kwesties. Ik heb er een paar waarin ik nu zeker begin te weten dat ik verkeerd behandeld ben. En dat brengt een heerlijk rechtvaardigheidsgevoel met veel boosheid, maar ook een hulpeloos verminkt gevoel dat ik dat heb laten gebeuren. En verdriet dat ik niets meer terug kan draaien.
Miel, de mooie dingen blijven niet over. Hoe kan je nou iets loslaten wanneer je het nog steeds adoreert en het het liefst aan jezelf vast zou ketenen? Ik moet mijn boosheid zijn gang laten gaan en veel groter laten groeien en het al mijn verliefdheidsverslaving laten overwoekeren. Dát is lief zijn voor mezelf.