Lucky sluts, happy Hookerville,

Gek word ik soms van al die spelletjesverzoeken op Facebook. Dus schreef ik dit :

Argh. Al die spelletje op Facebook. Ik krijg er soms wat van. Denk ik 8 gezellige berichtjes te hebben, die ik uiteraard vol verwachting open, blijken het 8 spelletjesverzoeken te zijn ; Lucky Sluts, Happy Hookerville..en hoe die dingen ook mogen heten. Ik weiger ze aan te klikken. Nou ja..behalve Candy Crush. Maar dat doe ik alleen om jullie, mijn lieve Facebookvrienden, van de broodnodige levens en extra beurten te voorzien. Absoluut niet voor mezelf. Dus vind mij vooral niet zielig als jullie lezen dat ik vast zit op level 33..(Ik zie mensen die vastzitten op level 539. 539!! Hoeveel levels zijn er dan in Godsvredesnaam? Maar goed, ik ben niet verslaafd of zo natuurlijk hè? Daar zit het verschil. Zeg ik tegen mezelf)

Vroeger waren de spelletjes toch leuker. Neem nou 'Mens erger je niet'.
Is toch heerlijk? Of nou..behalve als het je maar niet lukt om een 6 te gooien en je alleen maar toe kan kijken terwijl de 1 na de de andere glimlachend hun pionnetjes veilig binnen zetten.
Of als je vriendje meespeelt die er een sport van maakt jou er af te mikken (Nijweide!!)
En dat dan de lover van je zus steeds treiterend en zogenaamd meelevend zegt :''Erg hè?''
*Knarsentandt nog bij de gedachte*
Goed. Misschien was dit niet zo'n goed voorbeeld..

Dammen! Was altijd goed voor een genoeglijk moment.
Zo'n minuut of 10.Want als ik nog trots zat na te genieten van het feit dat ik 1 damsteen van 1 van mijn zussen had 'geslagen', dan zag ik tot mijn woede dat zij er drie tegelijk van MIJ sloeg. Grom. Hoe kan dat nou??
Ik schreeuwde eerst nog dat ik dat niet eerlijk vond (Als waarschuwing) en als dat niet hielp vlogen de stenen door de kamer. Geheel per ongeluk natuurlijk. Veel tijd doorgebracht met het zoeken van die krengen. Ach ja.
Leuk hoor, zulke herinneringen. Al heb ik nu nog steeds een hekel aan dammen.

En dan Ganzeborden. Was vooral leuk als je het met z'n tweetjes deed. Was de kans groot dat het spel eindigde op het moment dat er 1 in de gevangenis zat en 1 in de put. Toen het boekje met de spelregels kwijt was, verzonnen we gewoon zelf nieuwe. Achteraf hadden we daar patent op aan moeten vragen. Die van ons waren veel leuker.
Sjoelen was een tijdje populair. Dat heerlijke gevoel wanneer je 3x achter elkaar in de vier gooide. Enige nadeel was onze herder Bruno. Die zat te loeren op de buitenboord vliegende sjoelstenen. Als je er niet op tijd bij was, zag je die stenen nooit meer terug..Op het laatst was er niet 1 waar de afdruk van zijn scherpe tanden niet in zichtbaar waren..

Kwartetten vond ik ook leuk. Alleen de rest van de familie niet. Als ik alleen al zei :Zullen we een spelletje kwa..weg was iedereen.
Mja. traumatisch hoor.
Als ik dit teruglees begrijp ik opeens waarom ik zo'n hekel aan spelletjes heb. Wat is schrijven toch nuttig.
Dusseh, dat ik Candy Crush speel, doe ik alleen uit de goedheid van mijn hart. Enkel en alleen voor jullie. Dat dat even duidelijk is.