Maagverkleining - 7 weken geleden

Het is vandaag precies 7 weken geleden dat ik op de operatie tafel lag en er is niks aan gelogen dat het een levenslange zware ingreep is, die een grote inpact heeft op mijn leven. En dan heb ik het nog maar over de eerste 7 weken leven met deze nieuw maag.

Soms zijn er dagen dat ik spijt heb en soms zijn er dagen dat ik er onwijs blij mee ben. Het gewichtsverlies maakt echt een hoop goed en dat zelfde voor de verandering van me lichaam. 14+ kilo er vanaf, van maat 52 naar maat 48/46 en het aan kunnen van oude kleding. Grote euforie, zal je denken, maar zo voel ik mij niet..

Natuurlijk is het heerlijk, maar ik als zunnige hollander vind het een verspilling om nieuwe kleding te kopen en daarnaast heb ik zeker tot maat 44 in mijn kast liggen. Maaar het zit allemaal anders, het is old fashion en mijn buik is nu raar. Zucht ik weet dat ik gewoon even moet shoppen en dat het een hoop zal veranderen in mijn hoofd, maar het is ook zoooooo zonde..

Daarnaast is het herstel langer dan verwachten en mijn lichaam kennende had ik dat eigenlijk al kunnen zien aankomen en deels was ik er ook wel op voorbereid, maar weer komt die psychologische vraag waarom ik? Al 7 weken lang ben ik dood moe en nu dat ik weer werk bestaan mijn uren buiten mijn werk voornamelijk alleen uit bank hangen en slapen. Ik ben zoooooo moe en mijn lichaam is vaak ook zo moe. Wat opzich logisch is omdat je onwijs veel afvalt op spiermassa. Aankomende zondag ga ik weer sporten, maar ik hou me hart vast hoe het gaat verlopen en hoe mijn gemoetstand er na is. Het moe zijn is echt een psychologisch dingetje wat mij breekt. Het afvallen had voor mij ook te maken met het feit dat ik door mijn overgewicht altijd zo moe was, maar op dit moment ben ik moeier dan toen ik overgewicht had. Als ik kijk na de meiden in de groepsapp dan hoor ik die daar niet zo extreem over al mij, is er dan iets wat ik verkeerd doe? Je gaat zo snel twijfelen aan jezelf. Eet ik wel voldoende, heeft t gene wat ik eet wel voldoende voedingsstoffen ed ed.. Als ik voor mijn gevoel wat ''slechts'' eet ben ik bang dat ik niet afval of weer terug kom in mijn oude eetgewoontes. Altijd maar die twijfel in mijn hoofd.

En dan het eten... zucht.. Wat is eten soms moeilijk. Soms hele dagen dat ik misselijk ben of dat het verkeerd valt in me maag en pijn doet. Het moeite hebben met vlees eten, dat elk hapje vlees eten pijn doet en ik minder geniet er van. Het genieten van eten word echt afgeleerd door de operatie. Ik eet om te eten elke 2.5 uur of 2 uur (maar net hoe de dag planning is). Ik mag niet eten en drinken te gelijk, dus verslik ik me.. dan word het lastig. Maar ook zoals hierboven angst. Eet ik niet te veel, rek ik mijn maag niet op? Eet ik niet verkeerd?

Oke oke ik ben een zeikerd, ik moet blij zijn met de mogelijkheid van deze operatie. Daarnaast is het een periode en daar moet ik door heen. Het is werkelijk een zegen dat ik deze operatie heb gehad en kijk uit naar de tijd dat ik weer een bikini aan kan en me er goed in voel.

Nog steeds raad ik deze operatie aan, aan iedereen wie flinke overgewicht heeft en er ongelukkig mee is. Het is doorzetten en de strijd met jezelf aan gaan, maar dat over win je.. echt