Vroeger, toen ik nog bij mijn ouders in huis woonde, toen Pantoffel nog een klein Pantoffeltje was zeg maar, toen hadden we in de zomermaanden altijd horren in de deuren en ramen. Er is namelijk niks irritanter dan 's nachts wakker liggen door die kleine, zoemende krengen, nietwaar?
Sinds ik samenwoon met mijn vriend heb ik geen horren meer. Okee, dat is niet helemaal waar: we hebben wel een hordeur bij de achterdeur maar dat ding staat altijd open. Omdat de kat er anders niet in/uit kan. Dat beest laat zich echt wel horen als hij naar binnen of buiten wil, kleine moeite om dan even die hordeur op een kiertje te zetten, maar toch... om een of andere reden moet dat ding altijd wagenwijd openstaan.
Kijk, als Pantoffel een geëmancipeerde vrouw zou zijn geweest, dan had ze gewoon zelf even voor wat horren in de slaapkamerramen gezorgd. Of ze had vriendlief zo op de huid gezeten dat hij die hordeur eens een keer WEL dicht zou doen. Maar zo is Pantoffel niet. Het huis mugvrij houden is meer een taak van de man des huizes, vind ik.
Nu is het natuurlijk ook wel weer zo dat ik, als de vrouw des huizes, het meeste last heb van gestoken worden. Die kutbeesten weten hun slachtoffer wel uit te zoeken. Misschien dat vriendlief daarom niet zo gebrand is op de aanschaf van enkele horren. Hij heeft er veel minder last van.
Maar stiekem denk ik dat er nog een ander punt meespeelt. Volgens mij vindt meneer het gewoon
leuk om op muggenjacht te gaan! Hij staat dus geregeld vanachter zijn computer op met zo'n vet geconcentreerde blik in zijn ogen en een vliegenmepper in de aanslag, op de uitkijk naar allerlei vliegend gespuis.
Volgens mij is dat jachtinstinct ook typisch een mannendingetje. Mijn schoonvader is precies hetzelfde. Schoonmoeder kan nog zo roepen "Nee, niet boven de eettafel!" of "NEE! Niet op de pasgeverfde witte muur!" maar als een bezetene kan schoonpapa zijn drang tot moorden niet bedwingen en dwarrelt er even later toch een vliegenlijkje naast mijn soepkom op tafel.
En mijn eigen vader is ook precies zo. Voornamelijk met wespen. Dan roepen wij allemaal paniekerig: "Nee pap, je moet hem niet boos maken!" en dan gaat hij er toch onverstoord achteraan. Want een klein vliegend wezentje moet óf dood gemaakt óf gevangen gezet worden.
En zo word ik elke avond getrakteerd op het volgende tafereeltje: vriendlief is een fervent naaktslaper, dus voor het slapengaan loopt hij compleet naakt door de slaapkamer, met die woest aantrekkelijke jachtblik in zijn ogen. Mugje na mugje vindt de dood. Terwijl ik verlekkerd naar zijn uitzonderlijk goedgevormde kontje en bungelende lul kijk. Want Pantoffel is niet van steen.
Dus laat die horren eigenlijk maar zitten...