Marley & Me (A dogstory)

Hja, ik heb die film net gezien... Gedownload via Rapidshare en gezien op mn televisie...
Een ding kan ik je zeggen: als je een hond hebt, grijpt dit verhaal je gigantisch aan. Ik ben geen emotionele jongen en uit dit al helemaal niet, maar bij deze film waren mn wangen toch nat.

Het verhaal gaat over een echtpaar dat net getrouwd is, en omdat hij nog geen kinderen wilt koopt hij een hond voor haar (Marley). Die hond is echt de vreselijkste, rebelse hond die je maar voor kan stellen. Ze hebben nieuw meubulair moeten kopen omdat ie het vernielde, oppassers durfte de baan niet aan te nemen door Marley, uitlaten was een ramp ("walk with the dog became running with the dog" en gehoorzamen kwam al helemaal niet van te pas.

Om jullie niet het hele verhaal te geven (omdat jullie dit gewoon moeten zien) spring ik maar naar het eind, waarop Marley een maagverdraaing krijgt. De eerste keer komt ie er vanaf, maar niet lang daarna moet ie weer naar de dierenarts voor hetzelfde. Voor operatie is ie te oud, dus om hem dat niet aan te doen, besluiten ze hem in te laten slapen.

Op dit moment brak ik gewoon even. Ik heb nu zelf twee duitse herders, maar heb al eerder 2 andere honden gehad: nog een duitse herder en een golden retriever. De herder (Quatro) had kanker op 5 plekken, waarvan een tumor net zo groot was als een tennisbal. Op zijn 6de jaar besloten we hem in te laten slapen. Hij leed ook aan zware HD, dus we deden er beter aan om hem nu rust te geven.
De golden (Yello) werd nog jonger. Hij werd 4 en leed aan leismania (gestoken door een zandvlieg die een parasiet overbrengt). De ziekte slaat op de nieren en zijn nieren werkte nog maar voor 4%. Ook hem hebben we moeten laten inslapen.

Een van de twee duitse herders die ik nu heb is echt mijn broertje. Nog nooit heb ik zo'n sterke band gehad met een hond. Jammer genoeg lijd hij ook aan HD, maar gelukkig is dat geen zware vorm ervan.
Maar nu ik deze film heb gezien, komt het gemis van Quatro en Yello weer terug, samen met de angst om Astor (m'n broertje) en Roxy te verliezen.
Quatro en Yello heb ik beiden recht in de ogen gekeken totdat ik ze levenloos terug zag staren, en bedenken dat dat nu met Astor zou gebeuren zou me echt in tweeen scheuren.

Het herinnerd je eraan hoeveel een hond voor je kan betekenen. Hoeveel je van die viervoeter houd, maakt niet uit wat ie doet en uitspookt. Het eene moment kan je zo kwaad op hem zijn dat je hem gewoon het raam uit wilt gooien (metaforisch, zoiets zou ik nooit in een echte daad omzetten), maar nog geen 5 minuten daarna ben je het alweer vergeten.
Die kwispelende staart die je begroet als je 5 minuten (echt niet langer) weg bent geweest met de auto. De aanvallende wasbeurt die je krijgt als je je koffer neerzet na een vakantie of als je net wakker word.

Het is echt waar: er bestaat geen betere vriend dan een hond. Er is niemand die je kan laten voelen zoals een hond je laat voelen en er is niemand die je beter kan troosten als je op punt staat in elkaar te zakken. Hij kan niet praten maar tegelijk zegt ie zoveel tegen je.

Als je een hond hebt zal je begrijpen wat ik bedoel. Ik zou zeggen: geniet van alle momenten die je hebt, want voor je het weet kan het voorbij zijn

Mark

PS: ik wil er nog wel even bijzeggen dat het een geweldige film was. Heb onwijs veel gelachen dus het is echt niet alleenmaar een triest verhaal!
Een zekere aanrader dus om te bezoeken in de bios