meegesleurd

Het gala is alweer meer dan 2 weken geleden. Eindelijk een echt "vriendje" Heel spannend omdat alles helemaal voor het eerst is. Totaal nieuwe gevoelens, nieuwe gedachtes, nieuwe manieren om met dingen om te gaan. Zo plotseling...ik wordt helemaal meegesleurd in het verliefde gevoel. Ik hoef er ook niks voor te doen, gewoon onspannen en alles gaat wel vanzelf......
Jammer genoeg pas ik die theorie ook toe in school wat niet schijnt te werken.

Ik zat te denken wat me ervan weerhield nu gewoon weg te lopen de sneeuwstorm in en maar kijken waar ik uitkom. Ik ben te moe. Ik ben mijn lichaam stukje bij beetje aan het afbreken. Het lijkt een soort test, om te onderzoeken hoeveel mijn lichaam aankan ofzo. Slaap precies wanneer ik wil en eet precies wanneer ik wil. Alles lijkt net te lukken op het allerlaatste moment als het echt, echt, echt moet. Maar de rest van de tijd benut ik niet met dingen die van me verwacht worden. Ik luister alleen maar naar mezelf. Ik zit uren stil. Te staren te denken.....misschien een soort meditatie. Een soort slaap. Soms antwoord ik niet op vragen, omdat ik het gewoonweg niet op kan brengen. Ik leef in een droomachtige wereld die net boven dit leven ligt. Heerlijk om daar te zijn. Weg te dromen, puur te genieten. Mensen begrijpen het niet. Ze zeggen dat ik zweef... "oh laat milla maar zweven hoor". Toch probeer ik het te delen. Dingen die ik leer geef ik meteen weg. Sommige gingen moet je NIET-weten om het echt te begrijpen. Ik weet te veel heb ik het idee dus stom ik mezelf zoveel mogelijk af. Leef zoveel mogelijk binnenin mezelf...
Verken elk gevoel in me, leer steeds meer elke dag door alleen in mezelf te zitten. Alles wordt steeds wonderlijker. Steeds mooier naamate ik verder ga.
Ik hecht me zo snel en zo heftig aan dingen. Dat is een eigenschap van me die ik omarm. En toch doet die eigenschap me het meeste pijn. Dat merk ik steeds meer. Waar ik echt van hou doet me het meeste pijn. Hou ik ervan pijn te hebben of heb ik pijn omdat ik ergens van hou? Is het een straf of is het een logisch gevolg? Is het een compensering of een verklaring?
Radiohead staat op, nummers die ik nog nooit eerder heb gehoord.... het klinkt precies goed en maakt mijn gevoel volledig. Misschien ook wel onzinnig. Hoe ik ook probeer dat woord te vermijden, gebruik ik het steeds vaker. Onzinnig bestaat helemaal niet. Maar toch voelt het goed je eraan vast te houden.
Kan ik staan zonder ondergrond? Waarom niet? Want staan bestaat net zo min als de ondergrond.

Zijn er meer mensen die zonder het gebruik van wat voor drug dan ook in de andere wereld kunnen komen? Ik zeg nu wel andere wereld maar ik heb het gevoel dat DIT de andere wereld is.
En als het kon zou ik het niet eens als "wereld" omschrijven...
Alle aardse dingen schijnen te vervagen om me heen en ik ben bang dat ik te ver ga. Ik durf niet meer veel te drinken of andere dingen te gebruiken in de angst dat ik niet meer terug kom.
Ik voel meer dan dit en het is het heerlijkste gevoel dat ik ken en toch ben ik er zo bang voor....