Meh

Ik ben de regen nu al zat.

De eerste dag van oktober. Heeft iemand Greenday al wakker gemaakt dit jaar?
Waar we een week geleden nog zonder jas door de weilanden liepen, is de zomer abrupt geëindigd en de herfst begonnen. En met de herfst kwam de regen, die eindeloze regen. Eigenlijk wil ik er op uit, een rondje fietsen of wat wandelen, maar de regen houdt me aan de buis gekluisterd. Een ander soort vlucht.

Eigenlijk houd ik helemaal niet van bewegen. Maar omdat mijn werk minder actief is dan op mijn vorige baan, probeer ik bewuster met mijn lijf om te gaan. Fitness zit er voor mij niet in, maar fietsen en wandelen kan ik accepteren. Om het dan ook echt een fysiek doel te geven, proberen we er een spel van te maken. Bij x aantal kilometers krijgen we samen een medaille opgestuurd, en op werk willen ze 50.000 actieve minuten sparen, en maakt het bedrijf dan geld over naar een goed doel.

Dit soort trucjes zijn simpel, maar motiveren me wel om er op uit te gaan en te bewegen. En dat is weer goed voor de gezondheid. Zeggen ze.

Maar vandaag is er regen. Een constante stroom aan zeik dat vanuit de lucht op mijn hoofd valt. Zou ik goede kleding kunnen dragen is het nog te overwegen, maar zelfs het spel kan me nu niet motiveren er op uit te gaan. Ik staar liever melancholisch uit het raam, terwijl ik baal van het weer. Het voelt soms lekker om gewoon even te balen.

De batterijen van mijn oordopjes werken niet meer goed, waardoor ik vaak zonder muziek moet lopen of fietsen. Dan moet ik ineens naar mijn gedachten luisteren, en valt het me op dat er veel opzetjes voor verhalen mij te binnen schieten. Vroeger gaf muziek me vaak inspiratie om te schrijven, maar tegenwoordig luister ik vooral podcasts trouwens, dus misschien is dat gewoon te afleidend om naar mijn gedachten te luisteren.

Of mijn gedachten zijn gewoon niet meer zo prominent of persistent als dat ze eens waren.

Wat maakt het eigenlijk ook uit. Het is toch alleen maar geklaag.

Meh


-VLH