met rugzak

Bizar paasweekend achter de rug. Heerlijk weer, heerlijke mensen. Een gozer op doorreis sliep een nacht op de bank bij S. Zo'n jongen met alleen een rugzak en een paar adresjes overal geeft zoveel hoop. Dat je alle controle hebt over je eigen leven. Je hoeft alleen je tas te pakken en je gaat een nieuwe wereld in. Ongeloofelijk, maar toch zeer waarschijnlijk iets wat S en ik ook gaan doen over een tijdje. Bizar. Ik hoop dat ik tegen die tijd een beetje afstand kan doen van mijn heerlijke kamertje met douche en wc en fornuis en alles. Zo'n gesprek met een ongebonden iemand maakt zoveel duidelijk. Dat inderdaad 'travellers' altijd open minded zijn en dat je op die manier in ieder geval interessante mensen ontmoet die de moeite waard zijn. (Als je niet naar Llorett de Mar backpackt uiteraard). Ja t is een gigantische wereld en ik heb nog zeker een aantal jaartjes om erin op te groeien. Natuurlijk blijf je altijd groeien en veranderen.
Het plan is om over een paar weekjes ons eerste optreden te doen in een Ierse pub precies tussen onze huizen in. vanavond speelden er twee gozers, gitaar en zang. De zanger kunnen we zonder twijfel makkelijk aan, maar de gitarist was zo ziek goed dat ik 'm even kneep. Iets schreeuwt dat ik niet wil. Dat het gewoon nog een beetje te eng is om nu al zo'n 2 uur lang op het podium te staan en je ding te doen. Een half uurtje trek ik goed, maar 2 uur klinkt als een week. We zien wel, maar ik denk toch dat ik S teleur moet gaan stellen. Ook van haar zou het veeel teveel vergen.
De afgelopen twee jaar heb ik me zo'n tien keer na een poezië performance van tien minuutjes al helemaal gesloopt gevoeld. Nou zijn die poezië performances zeer zeer intens en kan je een nummer veel beter op de automatische piloot eruit kotsen als het ware, maar toch, tien minuutjes on stage kan me op sommige dagen al helemaal in beslag nemen, dan is twee uur killing. Ik zeg wachten en eerst nog wat bekender raken met alles. Ik hou er niet van om meteen in het diepe te duiken.
Verder zit ik uiteraard nog steeds midden in een rouwproces wat geen intenties laat zien om heel snel over te zijn. Daar zit ik nog wel een aardig tijdje aan vast. 'S avonds mis ik hem soms zo vreselijk. En dan vaak als ik me 'snachts voorstel dat hij er is dan voel ik hem heel goed en dan voel ik heel veel licht. Zo gek om dat te hebben met iemand die eigenlijk niet dood is, maar natuurlijk wel een beetje dood is (in de zin dat ik hem waarschijnlijk niet snel meer zal zien). Het is daarbij super belangrijk dat ik boos op hem blijf. Sommige dingen Milla zijn echt niet acceptabel. Sommige dingen heerlijk en magisch, maar andere te onacceptabel om toe te laten. Maar dat gevoel, wat iedereen na een heftige relatie heeft, dat het noooooit meer zo heerlijk zal kunnen zijn eet me helemaal op. Ik kan het me zo slecht voorstellen dat er iemand bestaat met net zulke zachte lippen en met zo'n bizar vertrouwde geur dat we op een gegeven moment ook exact hetzelfde begonnen te ruiken. Helder en onafhankelijk blijven valt me toch echt zwaar. Als hij niet meer bestaat, zoals nu het geval is, heb ik mijn moeder, mijn vrienden en mijn school. En op de een of andere manier laat hij dat zo nietig voelen, terwijl in die drie dingen de meeste liefde zit die ik heb. Wanneer hij even uit mijn hoofd is geniet ik zo van deze drie dingen. Mijn vrienden zijn waanzinnig en we gaan zo bijzonder liefdevol met elkaar om en kunnen schaamteloos lachen met elkaar, en mijn moeder is ondanks alles toch echt een waanzinnige moeder, en ik geniet ook zo van school als ik het toelaat en er energie voor maak. Hij mag best dat licht in de nacht zijn, dat voelt oprecht gezond, maar iets anders is een waanbeeld.
Ik ben een beetje begonnen sommige dromen op te schrijven. Ik ben benieuwd wat ik er allemaal in vind. Je droomwereld is zo'n oneindige schat vol symbolische antwoorden. Het laatste bizarre wat ik op wil noemen is hoe gelovig ik aan het worden ben. Iets wat ik niet uitsloot, maar gewoon nooit aan had gedacht. Hoezeer ik ervaar dat er iets boven mij is en hoezeer ik aan het genieten ben van het hebben van hoop in dingen. Geloof in dingen. Hoe liefdevol en puur het gevoel van dankbaarheid is, maar ook erkennen hoe angstig ik soms ben en hoe verwarrend het leven kan zijn.