mezelf leren kennen...

een tijdje geleden is er mij geleerd dat ik teveel voor anderen leef.
het is lastig om dat toe te geven en om te begrijpen wat dat inhoudt.
Maar ik geef diegene gelijk!
dat houd in dat ik geen eigen mening heb(heel cru gezegd..)...En das kut om te weten van jezelf!

nu heb ik geprobeerd een eigen mening te gaan vormen, echt bij álles na te gaan of ik dat leuk vind of niet, of ik het mooi vind en of ik mij erin kan vinden...
lastig confonterend en vermoeiend!
Maarr wel belangrijk om te weten waar je voor staat en hoe je je als individu in het leven opstelt, Hier wordt je alleen maar wijzer van.
en er is mij ook geleerd dat je dan meer respect en aanzien kan afdwingen!
ook al hou ik nog steeds niet van mijzelf op de voorgrond, het is wel belangrijk om van jezelf te kunnen houden.

nu ben ik al een heel eind en mijn leven ziet er mooier en beter uit dan ongeveer 2 jaar geleden!
ik hoor vaak om mij heen dat ze het knap vinden hoe ik het allemaal maar doe, en dat ze respect voor mij hebben.
heel fijn om te horen maar daar doen we het niet voor ik doe het voor mijzelf...

Maar ik ben er nog niet, ik vertrouw mensen nog steeds voor geen ene meter!

Ik sta eindelijk open voor de aandacht van het andere geslacht, maar hierin moet ik nog zoveel gaan leren!
ik vind aandacht van mannen leuk en fijn! maar is dat dan een bevestiging dat ik niet lelijk ben? (dat is dan weer niet goed want daar moet ik als ik echt schijt aan de rest zou hebben, niet mee gaan zitten...)
ga ik op de affances in alleen om de aandacht van mannen? of vind ik die mannen ook daadwerkelijk leuk...?
en als ik een man leuk vind, laat ik mij dan niet alsnog ondersneeuwen? en ben ik dan niet terug bij af?

ik moet nog veel leren:
dit is voor mij het volgende hoofdstuk in het leerproces naar een beter mens...
Is het daarom dat de mannen die ik aantrek een bagage met sores op mij dumpen? en dat ze dan denken, dat ik dat wel kan hendelen?
Of hebben mannen nog steeds geen respect voor mij? want ook al ben ik in het dagelijks leven goed bezig, Bij mannen voel ik mij onzeker, dom en stom.

nu ook weer:
Een tijdje geleden iemand ontmoet die een drankprobleempje heeft.
nu ben ik niet echt in love... maar we blijven contact houden
ik wil wel weten waarom hij zo tegen mij doet,
voorbeeld: ladderzat is hij en belt mij op, dan weer heel lief, en mij later weer helemaal uitschelden, heel irritant...
Hij is gesloten als hij nuchter is en zijn "smoes" is dat hij niet meer weet dat hij dat heeft gedaan...hij meent ook niet wat hij op zulke momenten tegen mij roept, zegt hij dan
nou, ieder weekend is het raak! Ik wil hem vragen wat hij nou van mij wil, lijkt zoo simpel, gewoon vragen..!..
en omdat ik niet bang ben om hem kwijt te raken,( hij is geen potentiele aanstaande! )moet dit dus geen probleem zijn.

maar misschien wil ik hem WEL houden in mijn leven omdat hij mij aandacht geeft? ook al is deze zo negatief...
of wil ik hem houden omdat ik anders helemaal alleen ben? of wil ik hem houden omdat ik medelijden met hem heb? of wil ik hem houden omdat ik hem leuk vind?

allemaal vragen en alleen ik moet daar een antwoord op geven/weten! Maar ik weet het nu dus niet..

ik besluit nu om hem vanavond te gaan bellen, en te vragen waarom hij zo doet en wat hij van mij wil!
WIL JE ME WEL OF WIL JE ME NIET!
ik vind ook dat ik er recht op heb! hij laat me niet echt met rust zo! hihi dat ga ik ook zeggen!
ik ga die sterke bitch spelen bij een man! kijken wat daar uit gaat komen

en dan moet ik dus nadenken...wat wil IK in hemelsnaam??
eigenlijk weet ik het wel, ik wil hem niet, teveel problemen en ik voel geen klik! heb genoeg aan mijn eigen dingetjes. vanavond ga ik het contact verbreken zal hem stiekem gaan missen, want eigenlijk is het een man met een hartje van goud...

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx