Mijn duim er niet achter kunnen zetten.

Lange tijd niet geschreven.
Maar het is nu wel tijd om alles te lossen.

Al een tijd had ik vermoeden dat mijn vriend iets te verbergen had.
Maar kon er mijn duim niet achter zetten.
Echt een naar gevoel is dat,
Heb er nachtmerries over gehad, soms werd ik wakker en was erg opgelucht.
Soms werd ik wakker en huilde ik.
Soms werd ik wakker en deed het me niks..
Ik overtuigde mezelf ervan dat het allemaal maar in mijn hoofd zat, en dat het niet allemaal waar is wat ik droomde.
Ik was gewoon bang dat hij vreemd ging en iets in die trant.
Nou kan ik zeggen dat mijn gevoel niet verkeerd was.
Vertelde hem ook altijd wat ik gedroomd had.
"Dromen zijn bedrog, ik zou zoiets nooit doen." Zei hij altijd.
Ik wou het geloven, maar er was een deel in mij dat zei dat ik niet dom moest zijn.

Ik heb een lange tijd tot aan nu hele erge ruzie met hem gehad maar daar schrijf ik nog wel over.
Het was allemaal heel geweldadig etc.
In ieder geval ik ben een meisje van 18 en zwanger van hem.
Hij zelf is 19.
Wij wonen nog bij onze ouders maar ik slaap regelmatig bij hem.

De eerste keer in onze relatie ben ik 1 week lang niet op komen dagen.
Omdat ik afstand wou houden vanwegen de ruzie.
Uiteindelijk ben ik ergens op de maandag naar hem toe gekomen.
Vanaf het moment dat ik er was deed ie heel apart en alsof dingen hem niks konden schelen.
Verbergde zijn telefoon etc.
Ik wist dat er wat mis was dat sowisow.
Uiteindelijk heeft hij eergisteren 1 keer zijn telefoon voor 20 seconde achtergelaten in zijn kamer.
Ik keek erin en trefde een heleboel chats met andere meiden.

Ik barste uit.
Mijn hart deed zeer.
De manier waarop hij tegen hun praatte..
Ik ben zijn zwangere vriendin, tegen mij praat hij niet eens zo lief.
Ik draaide door.
Ik werd ziek in mijn hoofd.
De grond werd onder mijn voeten gehaald.
Hij kwam terug en ik gooide zijn telefoon naar hem toe op bed.
En hij gaf mij een klap op mijn gezicht en zei " waarom ben je gaan kijken"
Ik huilde en vroeg waarom..
"Waarom?"
Waarom moet dit mij overkomen...
Ik was hier doodsbang voor. Dat hij mijn hart zou breken, ik ben zwanger zo'n 20/21 weken en ik had hem hard nodig om mij te steunen.
Het laatste wat ik had gedacht is dat hij mij dit aan zou doen.
Ik heb geen spijt van dat ik in zijn telefoon ben gaan kijken.
Het doet echt pijn ....
Heel veel pijn...
Maar ik weet tenminste wat er nu speelt.
En dat ik hem voor geen meter vertrouwen kan.

Het gevoel dat er niet van jou gehouden word vreet aan je.